Tέσσερα κεριά έλιωναν αργά αργά

Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους.
Το πρώτο κερί είπε:
Εγώ είμαι η Ειρήνη.
Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν.
Πιστεύω πως δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!!!
Κι έτσι αφέθηκε σιγά, σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά.
Συνεχίζοντας το δεύτερο κερί είπε:
Eγώ είμαι η Πίστη.
Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα κι έτσι δεν έχει νόημα να μένω αναμμένο.
Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του ένα απαλό αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε.
Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί λέει με τη σειρά του:

Εγώ είμαι η Αγάπη.
Δεν έχω τη δύναμη να μείνω αναμμένο.
Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι.
Αυτοί μισούν ακόμα κι αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο…
Kαι χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει.
Ξαφνικά ένα παιδί μπήκε στο δωμάτιο κι είδε τα τρία κεριά σβησμένα.
Φοβισμένο από το σκοτάδι είπε:
Μα τι κάνετε;
Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα, εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!!!
Και ξέσπασε σε κλάματα.
Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια:
Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαίς…
Όσο θα είμαι εγώ αναμμένο θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά…
Εγώ είμαι η Ε λ π ί δ α !
Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το παιδί πήρε το κερί της Ελπίδας και άναψε και τα άλλα τρία κεριά που είχαν σβήσει , της Ειρήνης , της Πίστης και της Αγάπης!
Ηθικό δίδαγμα:
Ας μην σβήσει ποτέ η ελπίδα μέσα στις καρδιές μας… και καθένας από μας ας θυμάται, να ανάβει ξανά με την Ελπίδα, την Πίστη, την Ειρήνη και την Αγάπη.