Αληθινή ιστορία: Η γυναίκα του γιατρού…

Γνώρισα τον άντρα μου από μια απίστευτη σύμπτωση: τον καθένα τον είχε στήσει η παρέα του στο ίδιο σημείο, ενώ ήμασταν άγνωστοι. Από την πρώτη στιγμή που κοιταχτήκαμε, νιώσαμε ότι για κάποιο λόγο έπρεπε να γνωριστούμε εμείς οι δύο. Πιάσαμε την κουβέντα αμήχανα και με πολύ χιούμορ και…μετά από μια υπέροχη και τρυφερή σχέση και συγκατοίκηση δύο χρόνων, προχωρήσαμε στο επόμενο βήμα -αρραβώνας και γάμος μετά από λίγο- χωρίς δεύτερη σκέψη. Και κάπου εδώ για μένα αρχίσανε τα όργανα.

Τυγχάνει ο άνθρωπός μου να είναι γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο. Πρόκειται για το μη κλασικό -κυριλέ/γραβατωμένο/με φακελάκια αντί για τσέπες- γιατρό, προτιμά να είναι απλός και χαμηλών τόνων στη ζωή του και αυτό είναι ένα στοιχείο που αγάπησα πολύ πάνω του. Εντούτοις, από τη στιγμή που επισημοποιήσαμε τη σχέση μας, παρατήρησα πως όλοι με αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Πολλά άτομα μου έβγαζαν μια επιθετικότητα χωρίς λόγο. Π.χ. είχα βγει για καφέ με μια στενή μου φίλη που είχαμε να βρεθούμε καιρό και ήθελα να την κεράσω από χαρά, όπως συνηθίζει να κάνει κανείς όταν το αισθάνεται, και αντί αυτού γυρνάει και μου λέει ”γιατι να με κερασεις, επειδη εισαι με γιατρο;” .

Η οποία παλιά δεχόταν τα κεράσματα μου χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να μου το πει αυτό. Ενώ ποτέ δεν υπήρξα ο άνθρωπος που μιλάει συνέχεια για τη σχέση του, ποτέ δεν έκανα επίδειξη της οικονομικής μας κατάστασης, ποτέ δεν θεώρησα ότι ο άνθρωπός μου είναι κάτι που ”αγόρασα” ή με ”αγόρασε”. Γενικά έχω τελειώσει σπουδές και μεταπτυχιακό, καθώς και πτυχία 3 ξένων γλωσσών και κάποια στιγμή θέλω να κάνω το διδακτορικό μου. Δεν θεώρησα ποτέ ότι παντρεύομαι τον άντρα μου για να αποκτήσω κάποιο στάτους. Όπως και επίσης ποτέ δεν είχαμε κάποια ΟΥΑΟΥ οικονομική κατάσταση. Εγώ αυτό το διάστημα είμαι άνεργη (εργαζόμουν με σύμβαση τα τελευταία χρόνια και η επιχείρηση έκλεισε λόγω κρίσης), ο άντρας μου επίσης με σύμβαση είναι, δεν είναι μόνιμος κάπου και κυρίως: δεν υποστηρίζει καθόλου το θεσμό με το φακελάκι.

Πέρυσι την άνοιξη μαλιστα περάσαμε και διπλή ανεργία, ευτυχώς με οικονομία είχαμε κάτι στην άκρη). Οι περισσότερες γυναικες συναδελφων του ειναι κάτι ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΕΣ, που ζουν για τις ακριβες τσαντες και τα ταξιδια. Οπως ειναι επομενο, δεν εχω κανενα κοινο με τετοια ατομα, κι οταν αναγκαστικα υπαρχουν εκδηλωσεις που τα συναντω εκει, σχεδον χασμουριεμαι. Σαν χαρακτηρας μου αρεσει η ησυχη και υγιεινη/αθλητικη ζωη, συν το οτι ασχολουμαι με τη μουσικη και τη φωτογραφια.

Κι ομως, ο κοσμος με αντιμετωπιζει σαν την γυναικα του γιατρου. Θεωρουν οτι εχω πολλα λεφτα, οτι δεν εργαζομαι επειδη δεν θελω (ενω αναζητω παντου δουλεια, απο επιχειρησεις μεχρι πωλητρια) και τα εχω ολα ετοιμα, οτι εχω γυναικα στο σπιτι που μου καθαριζει, κλπ. Επισης απο το γαμο μου και μετα πολλες ξαδερφες μου εχουν εξαφανιστει και δεν απαντουν στα καθιερωμενα τηλεφωνα που μιλουσαμε παντοτε. Ορισμενα αλλα συγγενικα ατομα εχουν σταματησει να μιλουν και στους γονεις μου και σε εμενα, ακριβως μετα το γαμο μου.

Τα οποια καλεσαμε με χαρα και πραγματικα θετικη διαθεση. Ηρθανε στο γαμο με κατι μουτρα μεχρι το πατωμα. Χωρις ποτε να εχουμε καταλαβει το γιατι. Προσπαθω να μην δινω σημασια, αλλα οταν σε κοιτανε με αυτο το μισο ματι… λες και προσπαθουν να σε κανουν να νιωσεις ενοχες…

Το θεμα ειναι οτι ειμαι ευαισθητη και μετα καθομαι και τα σκεφτομαι ολα αυτα και με στενοχωρουν. Ο αντρας μου μου λεει πως ο κοσμος ειναι κοσμος και παντοτε θα εχει κατι να πει κατι.

Το ξερω πως εχει δικιο. Αυτο που δεν ξερω ειναι πως να χειριστω τυχον κακοβουλες συμπεριφορες και σχολια οπως πχ της ”φιλης” μου που προανεφερα. Υπαρχουν εδω μεσα κοπελες/κυριες που να εχουν βιωσει κατι αναλογο; Πως το αντιμετωπιζετε; Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας, καλη συνεχεια σε όλες και όλους.