Το ενδιάμεσο φωτεινό διάστημα, μάθαμε να το ονομάζουμε ζωή. Όσο λοιπόν υπάρχουμε πάνω σε αυτό το σύμπαν, οφείλουμε να είμαστε οι πολεμιστές του φωτός.
Διεκδικητές μιας όμορφης ζωής, με όνειρα και θέλω εκπληρωμένα.
Κι αν βουτηγμένοι στη μαυρίλα μιας υποθηκευμένης καθημερινότητας ξεχνάμε τον προορισμό μας, ο Paulo Coelho έρχεται με το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός να μας τον θυμίσει…
«Ο πολεμιστής του φωτός έχει πάντα μια χαρακτηριστική λάμψη στα μάτια του.
Όλοι οι δρόμοι του κόσμου οδηγούν στην καρδιά του πολεμιστή.
Αυτός βυθίζεται χωρίς δισταγμό στο ποτάμι των παθών που κυλάει διασχίζοντας τη ζωή.

Ο πολεμιστής γνωρίζει πως είναι ελεύθερος να επιλέξει ό,τι επιθυμεί.
Οι αποφάσεις του λαμβάνονται με θάρρος, νηφαλιότητα και καμιά φορά με δόση τρέλας.
Δέχεται τα πάθη του και τα ζει έντονα. Ξέρει πως δεν είναι απαραίτητο να παραιτηθεί από τον ενθουσιασμό της κατάκτησης κι αυτή αποτελεί μέρος της ζωής και τη χαίρεται μαζί με όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτή.
Δε χάνει όμως ποτέ από το βλέμμα του, τα πράγματα που έχουν διάρκεια και τους στέρεους δεσμούς που δημιουργήθηκαν μέσα στο χρόνο.
Ένας πολεμιστής ξέρει να ξεχωρίζει το παροδικό από το μόνιμο. Ο πολεμιστής του φωτός κάνει πάντα κάτι έξω από τα συνηθισμένα.
Μπορεί να χορέψει καταμεσής του δρόμου, να κοιτάξει κατάματα έναν άγνωστο και να μιλήσει γι’ αγάπη στην πρώτη συνάντηση.
Να υπερασπιστεί μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται γελοία.
Οι πολεμιστές του φωτός έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους παρόμοια πράγματα.
Δε φοβάται να κλάψει για παλιούς πόνους ούτε να χαρεί για καινούργιες ανακαλύψεις.
Όταν νιώσει πως έφτασε η στιγμή, αφήνει τα πάντα κατά μέρος για την περιπέτεια που ονειρεύτηκε τόσο.

Όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στα όρια της αντοχής του, εγκαταλείπει τη μάχη, χωρίς να ενοχοποιεί τον εαυτό του που έκανε μερικές απρόσμενες τρέλες.
Ένας πολεμιστής του φωτός δεν περνά τις μέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν οι άλλοι γι’ αυτόν…»
Είμαστε οι πολεμιστές του φωτός. Μπορεί να νιώθουμε το σπαθί μας στομωμένο και την ασπίδα μας ριγμένη από καιρό.
Μπορεί να είμαστε απροστάτευτοι απέναντι σε πίκρες, αποτυχίες και προδοσίες.
Αλλά ακόμη και με γυμνά χέρια πρέπει να παλεύουμε. Να ριχνόμαστε με τα μούτρα στη μάχη για όσα επιθυμούμε. Με επιμονή, υπομονή, πείσμα και θέληση.
Γιατί η ζωή είναι μάχη. Κι όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, δεν έχει πιθανότητα να κερδίσει τον πόλεμο.
Κι εμείς, όσο κι αν το ξεχνάμε, γεννηθήκαμε για να είμαστε νικητές.
Οι διεκδικητές του φωτός, οι εχθροί των σκοταδιών, οι νικητές της ζωής.
Κυνηγάμε όνειρα. Όνειρα δικά μας κι όχι των άλλων για μας. Και πιστεύουμε σε μια καλύτερη ζωή. Κι αν δεν υπάρχει, με την πίστη μας τη δημιουργούμε. Άλλωστε ακατόρθωτο λέμε μόνο ό,τι δεν επιθυμήσαμε αρκετά.