nataleme Εδώ θα τα λέμε όλα! 
Σε εκείνον, άρεσε να κρατήσει τα πράγματα απλά. Τίποτα σοβαρό, τίποτα βαθύ, τίποτα περίπλοκο. Τίποτα που θα τον κάνει να σκέφτεται ή να αισθάνεται.
Φοβούμενη μήπως μείνεις μόνη, έκανες ό,τι κάνεις πάντα.
Υποτίμησες τον εαυτό σου. Έκρυψες πτυχές του εαυτού σου που δεν θα μπορούσε να χειριστεί.
Έγινες πιο απλή, πιο εύπεπτη, πιο εύκολη στο χειρισμό. Άξιζε τον κόπο για εκείνον και όχι για σένα.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα παριστάνατε ότι ήσασταν ευχαριστημένοι. Ίσως μερικές φορές ακόμη και να νόμιζες ότι ήσουν. Αλλά μερικές φορές, οι πτυχές που προσπάθησες να κρύψεις, ήθελαν να γυρίσουν πίσω, για να είσαι πλήρης και πάλι.
Προσπάθησες να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα μπορούσε να επιβιώσει με αυτόν τον τρόπο, ως ένα σώμα χωρίς ουσία, χωρίς ψυχή. Άλλα δυστυχώς δεν τα κατάφερες.
Και έτσι, ένα κομμάτι τη φορά, άρχισες να επαναφέρεις τον εαυτό σου. Σιγά-σιγά, αθόρυβα. Ίσως δεν το παρατήρησες.
Όσο πιο ολοκληρωμένη γινόσουν, τόσο πιο δύσκολο ήταν να καταπολεμήσεις τον εαυτό σου. Άρχισες να μοιράζεσαι το μυαλό σου, τις σκέψεις σου. Να γελάς, να επιτρέπεις τη χαρά, τη θλίψη, το θυμό, τον ενθουσιασμό, το φόβο, την εμπιστοσύνη, την αγάπη, όλα τα συναισθήματα να ρέουν μέσα σου, όπως και τα δάκρυα που σου έλεγε να μην τα δει ποτέ. Σου άρεσε που ξαναβρήκες τη φαντασία, το πάθος, τη δημιουργικότητα, την διάνοια, την πολυπλοκότητα, τη διαίσθηση, το άγριο πνεύμα σου και την άγρια καρδιά σου.
Έγινες αυτό που πάντα ήσουν! Και τότε, έφυγε.
Κατηγορείς τον εαυτό σου, σαν να είχες κάνει κάτι λάθος. Μακάρι να μην είχες δείξει τον πραγματικό σου εαυτό. Τότε δεν θα φοβόταν και θα έμενε.
Όχι, αγαπητή μου καρδιά…
Δεν ήσουν πολύ γι “αυτόν, εκείνος δεν ήταν αρκετός για σένα.
Χρειάζεσαι περισσότερα από ένα ανόητο αγόρι που τρομάζει εύκολα.
Χρειάζεσαι ένας άντρα με την καρδιά ενός πολεμιστή, γενναίος και πιστός, ατρόμητος και ισχυρός. Παθιασμένος με εσένα.
Ίσως να τον βρεις. Ίσως και όχι. Είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν πειράζει.
Γιατί αυτός δεν είναι ο ήρωας της ζωή σου. Εσύ είσαι. Να σε θαυμάζεις λοιπόν!
