Γιατί Όσο Μεγαλώνουμε, Τόσο Περισσότερο Μισούμε τους Πάντες (Και Αυτό Δεν Πειράζει)

Πάντα μιλάτε πόσο μισείτε τους πάντες; Είναι γεγονός, ότι όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο ισχύει.  

IDFWU.

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Gigiengle (@gigiengle) στις Μάρ 14, 2016, 6:15πμ PDT

Πραγματική ιστορία: Δεν έχω πλέον φίλους. Έχω στενή σχέση με την οικογένειά μου. Τα αδέρφια μου και δύο από τα ξαδέρφια μου είναι οι καλύτεροι μου φίλοι. Πέρα από αυτό, δεν συμπαθώ κανέναν άλλον. Δεν δίνω σημασία σε κανέναν άλλον.

Στο παρελθόν είχα ένα σωρό φίλους. Ήμουν πολύ κοινωνική. Έκανα φίλους πολύ εύκολα. Έβρισκα φιλία, όπου και αν πήγαινα. Δεν ήμουν ποτέ ντροπαλή. Έβρισκα καλούς ανθρώπους στον κόσμο και ένιωθα ευλογημένη.

Εκμυστηριεύτηκα κάποια σημαντικά πράγματα σε δύο ή τρεις ανθρώπους που θεωρούσα τους καλύτερους μου φίλους. Ένιωθα ότι ήξεραν την ψυχή μου. Μπορούσαν να δουν μέσα μου. Δεν θα έφευγαν ποτέ. Θα ήταν δίπλα μου στο γάμο μου. Θα είχαμε παιδιά ταυτόχρονα. Θα τα μεγαλώναμε ως τους καλύτερους φίλους.

Ήμουν βέβαιη ότι αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν στην ζωή μου για πάντα. Ήταν τόσο στενοί, όσο οι συγγενείς εξ αγχιστείας. Τους συμπαθούσα ακόμα περισσότερο και από δικούς πραγματικούς συγγενείς.

Αλλά καθώς περνούμε ο καιρός και τα χρόνια, καθώς αποφοίτησα από τη σχολή και βρήκα δουλειά, καθώς ωρίμασα και μεγάλωσα, τα πράγματα άλλαξαν. Κάθε στενός φίλος έφυγε. Κάθε άτομο που εμπιστευόμουν με όλη μου την καρδιά με πλήγωσε. Όλες αυτές οι φιλίες που πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω, τελείωσαν.

Θέλω να το ξεκαθαρίσω ότι δεν κατηγορώ εντελώς τους άλλους για την έλλειψη των φίλων μου. Προφανώς έπαιξα σημαντικό ρόλο στην μείωση αυτών των φιλίων. Αλλά αρχικά ένιωθα πολύ άσχημα. Δεν ήταν ωραίο να χάνεις φίλους.

Ένιωθα ότι έκανα περισσότερη προσπάθεια και έδινα περισσότερα από τον εαυτό μου, και δεν έπαιρνα τα ίδια πίσω. Έδινα το δικό μου 80% και αυτοί το δικό τους 20. Μόλις σταμάτησα να τα δίνω όλα, οι φιλίες άρχισαν να παρακμάζουν.

Επιπλέον, πολλά πράγματα χειροτέρεψαν. Έκανα κάποια άσχημα πράγματα. Κάποιοι φίλοι μου έκαναν άσχημα πράγματα. Και δεν μπορούσαμε να το ξεπεράσουμε. Κανείς μας δεν ήθελε να διορθώσει, αυτό που ήταν ήδη σπασμένο. Αντίθετα, απλά απομακρυνθήκαμε.

Αυτό συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους: πάντα φεύγουν. Όσο καταθλιπτικό και αν ακούγεται, πιστεύω ότι πολλοί μπορείτε να καταλάβετε αυτό το συναίσθημα.

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όσο μεγαλώνουμε, είναι πιο δύσκολο να κάνουμε φίλους, επειδή συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα μισούμε τους πάντες.

Και το περίεργο είναι ότι αυτό είναι εντάξει.

Επειδή όσο μεγαλώνουμε, τόσο λιγότερες μ*&#%* μπορούμε να ανεχτούμε.

Όταν είμαστε μικροί, το μόνο που θέλουμε είναι να κάνουμε φίλους με τους πάντες. Νοιαζόμαστε υπερβολικά τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς. Κάνουμε πολλά ντροπιαστικά, αυτοκαταστροφικά πράγματα για να κάνουμε τους άλλους να μας συμπαθήσουν. Θέλουμε απελπισμένα να γίνουμε μέλος μιας προνομιακής ομάδας.

Αυτό μας κάνει επιρρεπείς σε τοξικές φιλίες. Δεν έχουμε καν τα μέσα για να καταλάβουμε τα προειδοποιητικά σημάδια ή να αναγνωρίσουμε πότε πρέπει να απομακρυνθούμε.

Καθώς ωριμάζουμε, τόσο λιγότερο είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις. Για μένα, αν κάποιος δεν θέλει να βάλει τα θεμέλια της φιλίας για να γίνει βιώσιμη, μπορούν να πάνε στα τσακίδια. Δεν έχω χρόνο για ανοησίες πια. Αν αυτό σημαίνει να χάσω φίλους  που είχα και να μην κάνω καινούριους, ας είναι. Δεν με νοιάζει πια.

Προτιμώ να περάσω την ώρα μου μόνη μου, παρά με κάποιον που κάνει να νιώθω μόνη.

Επειδή όσο μεγαλώνουμε, τόσο λιγότερο μας νοιάζει να κάνουμε νέους φίλους.

Έχω φτάσει στο σημείο που το να κάνω νέους φίλους δεν είναι πλέον στην λίστα με τις προτεραιότητές μου πια στη ζωή. Έχω δει πως είναι οι άνθρωποι. Δεν θέλω να αναμειχθώ πλέον σε αυτά. Το έχω ξεπεράσει εντελώς.

Παραμένω φιλικό άτομο. Συζητάω με άλλους, κάνω παρέα, κάνω πράγματα με άλλα άτομα, αλλά δεν τους αφήνω να μπουν. Δεν τους λέω μυστικά. Δεν γίνομαι ευάλωτη.

Έχω ξεπεράσει το σημείο του να κάνω ένα νέο καλύτερο φίλο. Έχω την οικογένειά μου, και είμαι εντελώς εντάξει με αυτό. Όσο λυπητερό και αν ακούγεται, είμαι καλά.

Όταν φτάνεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία, το να κάνεις νέους φίλους σταματάει να είναι κάτι που σε ενδιαφέρει. Επειδή το έχεις ήδη κάνει και κατέληξε σε αποτυχία.

Επειδή όσο μεγαλώνουμε, τόσο λιγότερο εμπιστεύεσαι άλλους.

Ζω σε αυτή τη γη για ένα τέταρτο του αιώνα, και αν έμαθα ένα πράγμα είναι ότι οι άνθρωποι είναι οι χειρότεροι. Όταν είσαι παιδί, περιμένεις ότι οι άλλοι θέλουν το καλό σου. Τους εμπιστεύεσαι με όλη σου την καρδιά.

Όταν μεγαλώνεις λιγάκι αρχίζεις να βλέπεις την αλήθεια: Οι άνθρωποι είναι παρτάκηδες και κανείς δεν νοιάζεται για σένα.

Ήταν εκπληκτικό να βλέπω τόσους κοντινούς φίλους να απομακρύνονται από μένα με τόση απίστευτη ευκολία. Μου άνοιξε τα μάτια με σκληρό τρόπο, το να βλέπω τους καλύτερους φίλους μου να με εγκαταλείπουν. Ευτυχώς, αυτό έκανε για μένα το να φεύγω, πολύ πιο εύκολο.

Έγινα πιο σκληρή, επειδή αναγκάστηκα. Δεν μπορείς να επιβιώσεις σε αυτόν το κόσμο, αν δεν είσαι σκληρόπετσος.

Επειδή όσο μεγαλώνουμε, τόσο λιγότερο επιλέγεις να βάλεις κάποιον μπροστά από σένα.

Όταν σταματάς να νοιάζεσαι για τους άλλους και ξεκινάς να αγαπάς τον εαυτό σου, τότε τα πράγματα πραγματικά γίνονται καλύτερα. Μια αλλαγή που γίνεται από την πρώιμη ενηλικίωση και την πραγματική ενηλικίωση.

Σταματάς να κάνεις πράγματα για να ευχαριστήσεις τους άλλους και ξεκινάς να κάνεις πράγματα για να ευχαριστήσεις τον εαυτό σου. Πολλές φιλίες θα καταστραφούν από αυτό το μοναδικό γεγονός. Μόλις σταματήσεις τους άλλους να σου φέρονται σαν σκουπίδι, τότε οι περισσότεροι δεν βλέπουν πλέον για σένα κάποια χρήση.

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο λιγότερο ψάχνεις για ένα καλύτερο φίλο. Αντίθετα, ξεκινάς να βελτιώνεις τον εαυτό σου. Οι φίλοι θα σε αφήσουν. Εσύ δεν θα αφήσεις ποτέ τον εαυτό σου. Έτσι, δεν είναι;