Δεν αγχώνονται και σπάνια μαλώνουν μεταξύ τους. Είναι όμως άραγε αυτός ο λόγος της ασυνήθιστης μακροζωίας τους;




Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν πως ναι, άλλοι πως όχι, και πως το μυστικό της καλής υγείας και μακροζωίας τους βασίζεται στη διατροφή τους.


Σύμφωνα με έρευνα ενός γιατρού από τη Σκοτία, του Ρόμπερτ Μακάρισον, η αιτία της μακροζωίας των Χούνζα φαίνεται να είναι η διατροφή τους.


Το καλοκαίρι τρώνε φρούτα και ωμά λαχανικά, το χειμώνα αποξηραμένα βερίκοκα, βλαστωμένους σπόρους (φύτρα) και τυρί από πρόβειο γάλα.

Σε γενικές γραμμές η διατροφή τους δεν περιλαμβάνει πολλές πρωτεΐνες και δεν λαμβάνουν περισσότερες από 2.000 θερμίδες καθημερινά.




Μαγειρεύουν με ελάχιστο αλάτι και όλες οι τροφές τους είναι φυσικές, χωρίς πρόσθετα συντηρητικά.


Το κλίμα δεν φαίνεται να επηρεάζει ιδιαίτερα τη μακροζωία τους, αφού σε γειτονικά χωριά οι άνθρωποι που ζουν κάτω από τις ίδιες κλιματικές συνθήκες δεν φτάνουν τις ηλικιακές «επιδόσεις» των Χούνζα και επίσης υποφέρουν από πολλές ασθένειες άγνωστες στη δική τους κοινωνία.


Πέραν της δίαιτας, ένας τρόπος ζωής βασισμένος στην πολλή κίνηση και την πολλή δουλειά, χωρίς καθόλου άγχος, φαίνεται να ευνοεί επίσης τους δείκτες ευημερίας αυτής της ιδιαίτερης φυλής.

Ένα άλλο επίσης σημαντικό στοιχείο είναι το ταμπεραμέντο τους: οι Χούνζα δεν μαλώνουν μεταξύ τους, δεν εκνευρίζονται με τίποτα και έχουν μάθει να διαχειρίζονται τις αντιξοότητες.
(Πηγές: La Vanguardia, EuropaPress)

Λες και η ώρα του ρεμβασμού είναι χαμένη ζωή.Λες και η υπόλοιπη ζωή, όπου όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, είναι κερδισμένη ζωή.
Ακόμα και τα παιδιά μας τα γαλουχούμε με το ιδανικό της άοκνης προσπάθειας.
Ερεθίσματα, ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, καταιγισμός ερεθισμάτων από την κούνια, μην τυχόν και δεν ακούσει Μότσαρτ, μην τυχόν και δεν μιλήσει ως τα δύο, και περισσότερα ερεθίσματα μετά, και παιχνίδια εκπαιδευτικά και διάβασμα και μουσική προπαιδεία και εξωσχολικές δραστηριότητες και εποικοδομητικό παιχνίδι (λες και το παιχνίδι μπορεί να είναι κάτι άλλο) και dvd και τάμπλετ και κολυμβητήριο και δύο ξένες γλώσσες από νωρίς (γιατί τότε μαθαίνουν πιο εύκολα), τα παιδιά μας τρέχουν πίσω μας κι αυτά.
Τρέχουμε εμείς, τρέχουν και τα παιδιά μας.
Πρέπει πάντα να κάνεις κάτι, να μην «χάνεις τον καιρό σου», να μη σπαταλάς τον καιρό σου.
Όμως αυτή η άδεια ώρα είναι ανάγκη του ανθρώπου.
Όταν αφήνουμε τον νου μας να αδειάσει, τότε πλησιάζουμε περισσότερο τον πυρήνα μας.
Γιατί όλα όσα μάθαμε κι όλα όσα μαθαίνουμε, όλα όσα κάνουμε και όλα όσα τρέχουμε να προλάβουμε (all that you give, all that you deal, all that you buy -beg, borrow or steal), είναι ενδύματα του νου και όταν τον νου τον βαρυφορτώνεις τότε αυτός, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, καταρρέει.
Οι ψυχικές ασθένειες είναι η πανδημία του σύγχρονου πολιτισμού. Κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοί, φοβίες και κυρίως άγχος.
Γιατί τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή έχει μείνει πίσω.
Αυτό που κυνηγάμε είναι η fata-morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχουμε.
Γιατί πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους…
Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και «λίγο παρακάτω» που είχες.

Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/, πιο Μπραντ Πητ/Αντζελίνα Τζολί.
Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ’ όσο πίστευες τότε.
Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά, και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το Τρέξιμο.
Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: «Ε, ναι, σ’ αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;»
Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις.
Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα.
Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα.
Ούτε τους φίλους σου να δεις ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις ούτε έρωτες να ζήσεις ούτε να χορέψεις ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί.
Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο. Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες.
Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα.
Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις.
Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις.
Έχεις λίγο χρόνο να ζήσεις ακόμα, μην τον χαραμίσεις σε τύψεις γι’ αυτά που δεν έζησες. Άλλωστε ο χρόνος πάντα έτσι είναι, λίγος, όσων χρονών και να είσαι.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου.
Μην τρέχεις πια. Στάσου!
Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ ‘τα, παίξε μαζί τους. Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά.
Κι εσύ δεν θα είσαι νέος, ζωντανός για πολύ ακόμα. Ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών διαρκεί η ζωή, όσο και να τρέχεις.
Στάσου! Πάρε μια ανάσα.

Έτσι όταν η Mary Holand Tosse από τη Νορβηγία σχεδίαζε τη μέρα του γάμου με τον αρραβωνιαστικό της Ronny Eidsvik, είχε στο μυαλό της μια συγκεκριμένη ιδέα.

Όταν οι βαριές ξύλινες πόρτες της εκκλησίας άνοιξαν και μπήκε η Mary με τη συνοδεία του πατέρα της, όλοι σηκώθηκαν όρθιοι για να την υποδεχτούν.

Η Mary είχε κρύψει πίσω της ένα μικρόφωνο. Αμέσως άρχισε να τραγουδάει το τραγούδι «You Raise Me Up,» ένα τραγούδι που έγραψε αρχικά το ντουέτο Secret Garden.

Ο γαμπρός Ronny είναι φανερά συγκινημένος από την κίνηση της νύφης και δεν κρύβει τα δάκρυα συγκίνησης, καθώς εκείνη τον πλησιάζει τραγουδώντας. Οι καλεσμένοι έχουν εντυπωσιαστεί εξίσου και μερικοί δακρύζουν από συγκίνηση.

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί με την συγκινητική έκπληξη της νύφης.

Το γαμήλιο γλέντι διήρκησε τέσσερις ημέρες και οι καλεσμένοι γνώρισαν τις ομορφιές της Αθήνας, ξεναγήθηκαν στο Μουσείο της Ακρόπολης, απόλαυσαν ελληνικούς μεζέδες, ζόρεψαν συρτάκι και έσπασαν πάνω από 1.000 πιάτα.
Σύμφωνα με το διοργανωτή του γάμου, «όλοι έφυγαν εξαιρετικά ευχαριστημένοι και οι περισσότεροι δήλωσαν πως θα ξανάρθουν».

Ο δάσκαλος Τζεφ Ντουσέ
Ο Τζεφ Ντουσέ ήταν δάσκαλος πολεμικών τεχνών. Είχε αρκετά παιδιά κάτω των 12 ετών στην σχολή καράτε που διατηρούσε στη Λουιζιάνα. Ένα από αυτά ήταν και ο 10χρονος Τζόντι Πλουσέ. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Τζόντι Πλουσέ ο Ντουσέ «ακολουθούσε ακριβώς το εγχειρίδιο του “σωστού” παιδόφιλου». Ασκούσε ψυχολογική πίεση στα παιδιά αναγκάζοντάς τα να προβαίνουν σε πράξεις που δεν ήθελαν, χωρίς να το αποκαλύπτουν στους γονείς τους.
«Μια μέρα θυμάμαι ότι μας ρώτησε αν θέλουμε να μάθουμε να οδηγούμε. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Και ξαφνικά βρέθηκα πάνω στα πόδια του και στον καβάλο του. Καθώς μου “έδειχνε” το τιμόνι με χάιδευε και έτριβε τα γεννητικά του όργανα πάνω μου», λέει ο γιος Πλουσέ για το πώς ξεκίνησαν όλα.
Και όπως συμπλήρωσε «δεν μπορούσα να το πω στον πατέρα μου γιατί θα τον σκότωνε. Δεν ήθελα να πεθάνει. Απλά να σταματήσει».
Η απαγωγή και το λάθος που οδήγησε στο τέλος της φρίκης
Ο μικρός Τζόντι έβρισκε κάθε πιθανή δικαιολογία για να μην πηγαίνει στα μαθήματα καράτε. Είχε ήδη περάσει ένας χρόνος κακοποίησης αλλά τα χειρότερα δεν είχαν τελειώσει.
Ο Ντουσέ πήγαινε και τραβούσε τον μικρό από το σπίτι με την πρόφαση ότι έπρεπε να προπονηθεί και να μην βαριέται. Η μητέρα του μικρού δεν είχε υποψιαστεί κάτι για τον επίμονο προπονητή καθώς όπως έλεγε «εκείνος ξέρει καλύτερα».

Σε μία από αυτές τις επισκέψεις ο Ντουσέ πήρε τον πιτσιρικά και τον πήγε στη Ντίσνεϊλαντ στο Λος Άντζελες. Τον είχε απαγάγει για δέκα μέρες και σύμφωνα με τον ιατροδικαστή ο νεαρός είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά πάνω από τρεις φορές σε αυτό το διάστημα.
Ο δάσκαλος ωστόσο έκανε το μοιραίο λάθος που επέτρεψε στην αστυνομία να εντοπίσει το παιδί. Το άφησε να κάνει ένα τηλεφώνημα στη μητέρα του. Οι αρχές κατάφεραν να εντοπίσουν το μέρος όπου έγινε η κλήση και έτσι ο εφιάλτης του μικρού Τζόντι έλαβε τέλος.
Με τη σύλληψη του Ντουσέ ξεκίνησε και η αντίστροφη μέτρησή του.
Η εκδίκηση σε ζωντανή κάλυψη
Η απαγωγή του Τζόντι είχε γίνει τον Φεβρουάριο του 1984. Ένα μήνα περίπου μετά στα μέσα Μαρτίου ο συλληφθέντας Ντουσέ θα μεταφερόταν στο Τέξας για να δικαστεί. Η μεταφορά του στη Λουιζιάνα θα γινόταν με αεροπλάνο κάτι που έγινε γνωστό στον Γκάρι Πλουσέ, πατέρα του Τζόντι.
Πληροφορίες της εποχής έκαναν λόγο για επαφές του μέσα στην αστυνομία και ανθρώπους που θα έκαναν τα στραβά μάτια για να μπορέσει ο Πλουσέ να φέρει εις πέρας το σχέδιό του.

Η στιγμή που ο Γκάρι Πλουσέ εκτελεί τον Ντουσέ
Ο Γκάρι είχε κάνει μία υποτυπώδη μεταμφίεση φορώντας γυαλιά ηλίου και ένα καπέλο. Επίσης έκανε ότι μιλούσε σε ένα από τα τηλέφωνα που υπήρχαν για το κοινό στον χώρο του αεροδρομίου.
Η κάμερα του καναλιού έγραφε ζωντανά την άφιξη του Ντουσέ όταν περνώντας δίπλα από τον άνδρα που «μιλούσε» στο τηλέφωνο ακούστηκε ένας πυροβολισμός και ο Ντουσέ σωριάστηκε αμέσως σε μια λίμνη αίματος.
Μόλις ο 25χρονος πέρασε δίπλα από τον Γκάρι εκείνος έβγαλε το όπλο και τον πυροβόλησε, αιφνιδιάζοντας τους αστυνομικούς που στο βίντεο ακούγονται να λένε «γιατί Γκάρι;», έχοντας αναγνωρίσει τον δράστη. Αμέσως εκείνος άφησε το όπλο στο έδαφος, και συνελήφθη. Ο Ντουσέ άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο μέσα στη μέρα.
Προσοχή το βίντεο που ακολουθεί περιέχει σκληρές εικόνες.

«Θα πας στην κόλαση για αυτό που ετοιμάζεις»
Η μητέρα του πιτσιρικά είχε καταλάβει τι ετοίμαζε ο θερμόαιμος σύζυγός της. Όταν μπήκε στο σπίτι και είδε τις εικόνες στην τηλεόραση λιποθύμησε. Όταν συνήλθε θυμήθηκε τις κουβέντες που του είχε πει ότι θα πάει στην κόλαση για αυτό που ετοιμάζει. Στην κόλαση μπορεί να πήγε αλλά στη φυλακή όχι.
Στο δικαστήριο του αναγνωρίστηκαν αρκετά ελαφρυντικά, καθώς υπήρχε ιατρική γνωμάτευση που ανέφερε πως εκείνη τη στιγμή η ψυχολογική κατάσταση ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να διακρίνει το σωστό από το λάθος.
Έτσι η ποινή φυλάκισής του ήταν 5 χρόνια με αναστολή και 300 ώρες κοινωνικής εργασίας.
Το 2011 ο Γκάρι Πλουσέ έπαθε έμφραγμα και άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας που είχαν ως αποτέλεσμα να φύγει από τη ζωή το 2014.

Ο μικρός πρωταγωνιστής της ιστορίας, Τζόντι, προσπαθεί ακόμη και τώρα μέσα από τις υποθέσεις που αναλαμβάνει και μέσω των ιδρυμάτων που βοηθά να γλιτώσει παιδιά από το να περάσουν τον ίδιο εφιάλτη με εκείνον, σαν κάτοχος πτυχίου ψυχολογίας και επικοινωνίας.

Μάλιστα πριν από κάποια χρόνια τράβηξε πάλι τα φώτα της δημοσιότητας όταν υπερασπίστηκε δημόσια την πράξη ενός ζευγαριού από την Αμερική που ήταν σχεδόν ίδια με του πατέρα του. Ο άνδρας του ζευγαριού είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από τον Ρόμπερτ Νος έναν γνωστό του, όσο ήταν παιδί. Δεν το ξέχασε ποτέ και με τη βοήθεια της εγκύου γυναίκας του, χρόνια μετά, τον μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου.
Ο Μονκ όπως και ο Πλουσέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο άνθρωπος που τον κακοποιούσε θα παραδεχόταν την ενοχή του και σε λίγα χρόνια θα ήταν εκτός φυλακής.

Η δισκογραφική εταιρεία Decca κάλεσε τον Ted να καταγράψει μερικά από τα αγαπημένα του τραγούδια με την συνοδεία της Ορχήστρας Guy Barker. Επειδή η κατάσταση του Ted δεν ήταν πάντα συνεργάσιμη, η ολοκλήρωση του άλμπουμ είναι αργή, αλλά έχουν ήδη κυκλοφορήσει δύο singles, «You Make Me Feel So Young» και «Quando Quando Quando».
Το δίδυμο έχει ήδη συγκεντρώσει 130.000 δολάρια για την έρευνα του Αλτσχάιμερ.
Δεν συναντάμε καθημερινά μια ιστορία τόσο ξεχωριστή όσο αυτή. Μπράβο και στους δυο για το ταλέντο τους!

Ο κατηγορούμενος, η πρώην σύζυγός του και ένας φίλος του ζευγαριού έπειτα παρακολούθησαν τον κ. Malgas, ο οποίος ήταν εφημέριος στην εκκλησία του St Philips στο Gompo, και του επιτέθηκαν μέσα στο σπίτι του.
Ο Nqwelo είπε ότι ο κατηγορούμενος, του οποίου το όνομα δεν μπορεί να γίνει γνωστό καθώς αποκαλύπτει επίσης την ταυτότητα της κόρης του, επιτέθηκε στον κ. Malgas και έκοψε το πέος του.
Οι τρεις δράστες συνελήφθησαν και οι αστυνομικοί του Ανατολικού Λονδίνου ζήτησαν αμέσως ιατρική βοήθεια για τον ιερέα, αλλά ο κ. Malgas πέθανε κατά τη μεταφορά του το νοσοκομείο.

Δεν έχει ακόμη διαπιστωθεί εάν ο κ. Malgas ήταν ο δράστης, αλλά οι ιατρικές εκθέσεις επιβεβαίωσαν ότι η κόρη του κατηγορούμενου είχε πέσει θύμα βιασμού, σύμφωνα με τον Nqwelo.

Ο κατηγορούμενος πατέρας μεταφέρθηκε στη φυλακή εν αναμονή της νέας δίκης του.
Το δικαστήριο περιμένει τα αποδεικτικά στοιχεία του DNA που θα αποδειχθούν καθοριστικά για την υπόθεση. Εάν ο ιερέας κριθεί ένοχος, τότε οι ποινή του πατέρα θα μειωθεί σημαντικά.

Ένα όνειρο χρόνων έγινε πραγματικότητα, σύμφωνα με την κυρία Κλιματσάκη η οποία ευχαριστεί για την ευγενική χορηγία τον γονέα κ. Κωνσταντίνο Νικολαντωνάκη που βοήθησε στην υλοποίησή του.

Όπως ήταν φυσικό, οι πρώτες ελληνικές σειρές καθήλωσαν τους τηλεθεατές μπροστά στις λιγοστές, καθώς ακριβές, οθόνες τους.

«Λούνα Παρκ» με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στον ρόλο του γκρινιάρη κυρ Γιώργη. H δημοφιλής τηλεοπτική σειρά που έγινε καθημερινότητα για 7 σεζόν (βίντεο) – Εικόνα1 Μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές ήταν το Λούνα Παρκ του Γιάννη Δαλιανίδη. Βασικό πρόσωπο της ιστορίας του, ένας λατρεμένος κωμικός – ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο οποίος αν και είχε παίξει σε περισσότερες από 100 ταινίες, έκανε όλη την Ελλάδα να μιλά συνεχώς για τον γκρινιάρη κυρ Γιώργη. Η σειρά προβλήθηκε για 7 τηλεοπτικές σεζόν και μεταδόθηκαν 330 επεισόδια.

@janetmock DIED. I cried. Powerful. Eloquent. Necessary.
— ELIEL CRUZ (@elielcruz) September 21, 2015

VIOLA omg HISTORY!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! so excited for you baby!!!!

— octa spencer (@octaspencer) September 21, 2015

Viola shouting out many of the black women working today. FANTASTIC.
— roxane gay (@rgay) September 21, 2015

OMG!!! I’m floored… and proud and crying… VIOLA VIOLA VIOLA!!! Thank you for letting us share your shine!!! Man… tears
— Gabrielle Union (@itsgabrielleu) September 21, 2015

I’m so charged up after that @violadavis acceptance speech! And thank you @shondarhimes! #BlackGirlMagic
— Goldie Taylor (@goldietaylor) September 21, 2015

Thank you @violadavis for the tears that just ran all down my smoky eye. #Emmys
— Samira Wiley (@samirawiley) September 21, 2015

Wow , WOW! Another proud to spell my name W.O.M.A.N. Moment. Thank you @violadavis #EmmyWinner
— Oprah Winfrey (@Oprah) September 21, 2015

.@shondarhimes Couldn’t have happened without you dear Shonda. Thanks for kicking that door open wide enough for @violadavis to soar thru.
— Oprah Winfrey (@Oprah) September 21, 2015

Ο ίδιος πρωταγωνιστής, περιτριγυρισμένος πάντοτε από μια χαρούμενη ομάδα παιδιών, ο Δάσκαλος γνωρίζει πώς να ξυπνά την περιέργεια όλων, μικρών και μεγάλων για τις μεγάλες εφευρέσεις και ανακαλύψεις της ιστορίας της ανθρωπότητας, σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως ο Αρχιμήδης, ο Γαλιλαίος, ο Νεύτων, ο Φραγκλίνος, ο Παστέρ, ο Αϊνστάιν και πολλοί άλλοι.
Από την αρχαία Κίνα έως τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στη Σελήνη, από την εφεύρεση του τροχού έως την ανακάλυψη του ηλεκτρισμού και της ραδιενέργειας…
Η σειρά ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και μάλλον δικαιολογημένα! Δείτε τη!

Το πόστερ, προφανώς κάποια διαφημιστική αφίσα για ταινία, έδειχνε έναν φλεγόμενο ουρανοξύστη με τις λέξεις «Coming Soon«, δηλαδή έρχεται σύντομα. Η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι οι κειμενογράφοι του καρτούν απλά σκέφτηκαν πόσες ταινίες περιπέτειας υπάρχουν με καταστροφές σε διάσημα κτίρια.

Ωστόσο, οι θαυμαστές διάφορων θεωριών συνωμοσίας υποστηρίζουν, ότι η επιλογή του συγκεκριμένου πόστερ δεν ήταν καθόλου τυχαία, αλλά αυτοί που σχεδίαζαν την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου το τοποθέτησαν σκόπιμα εκεί.
Οι πιο ψύχραιμοι όμως, παρατήρησαν ότι το πόστερ του καρτούν θύμιζε πολύ την αφίσα για την ταινία του 1988, «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει«, όπου απεικονιζόταν ένας φλεγόμενος ουρανοξύστης δίπλα στο πρόσωπο του Μπρους Γουίλις. Άλλη μια πιθανή έμπνευσης είναι η ταινία «Ο Πύργος της Κολάσεως«, που προβλήθηκε το 1974. Αναμφίβολα οι θεωρίες συνωμοσίας δεν τελειώνουν ποτέ, αν και ποτέ δεν εξηγήθηκε επαρκώς, γιατί να μην εμπνεύσθηκε ο Μπιν Λάντεν την επίθεση, από τα σενάρια του αμερικανικού κινηματογράφου;
Αριστερά, το πόστερ για το «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει». Δεξιά, το πόστερ για τον «Πύργο της Κολάσεως»

«Μόλις απολύθηκα από τον Στρατό. Η πρώτη µου γυναίκα δεν υπάρχει. Νόμιζα τότε πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Παρ’ όλο που είχα μαζί της έναν γιο, τον Γιώργο µου.
Δεν σ’ το κρύβω, είχα την έντονη επιθυμία να τελειώσω. Αλλά µε φώναξε ένας παππούς και µου είπε: «Τι είναι αυτά που λες, ρε; Αυτό γιατί το έφερες στον κόσμο;». Και µου έδειξε τον μικρό.
Η ζωή συνεχίστηκε και ευτύχησα πράγματι να αποκτήσω μία εξαιρετική οικογένεια. Η ζωή συνεχίζεται κι εγώ με τη γυναίκα µου και τα παιδιά µου είµαστε ευτυχισµένοι. Αλλά δεν θέλω να µιλάω για εκείνα…» εξομολογήθηκε ενώ η κόρη του Γιάννα του λέει: «Πρέπει να μιλάς, ρε πατέρα, για εκείνα. Δεν ήταν μόνο η γυναίκα σου, ήταν η μάνα του παιδιού σου».
– Έφτασες σε µία ηλικία που έχεις χορτάσει τα πάντα. Τι δεν έχεις χορτάσει στη ζωή σου;
«Θα ήμουνα αχάριστος αν έλεγα ότι η ζωή µε αδίκησε. Έχω εισπράξει τόση αγάπη από τον κόσµο, που θα ήταν αχαριστία. Αλλά βέβαια το στήριγμα είναι η οικογένεια».

Έβαλαν τα κλάματα
Ωστόσο, όπως αποκαλύπτει σήμερα η Χριστίνα Ταχιάου στο protagon.gr, σε άρθρο της με τίτλο «Από τηλεφωνήτρια, γενική γραμματέας υπουργείου και διαχειρίστρια εκατ. ευρώ», η Κατερίνα Εξερτζόγλου δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πολιτική. «Είναι γεννημένη καλλιτέχνιδα, με ανάλογη εμφάνιση. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν η κοπέλα που σήκωνε τα τηλέφωνα στη γενική γραμματεία του υπ. Εργασίας», αναφέρει και προσθέτει:
«Οι υπηρεσιακοί έμειναν άναυδοι. Μόλις ξεπέρασαν το πρώτο σοκ, με το ζόρι κρατήθηκαν να μην αρχίσουν να φωνάζουν. Το όνομα της αντικαταστάτριας ήταν τόσο απρόσμενο και επικίνδυνα άσχετο με το αντικείμενο, που λέγεται ότι μια υψηλόβαθμη και παλιά υπάλληλος έβαλε τα κλάματα αμέσως μετά τη σύσκεψη».

Το άρθρο αναφέρει ότι η Κατερίνα Εξερτζόγλου σήκωνε τα τηλέφωνα της Δήμητρας Χαλικιά (παραιτήθηκε το 2016 καταγγέλλοντας την προϊσταμένη της, αναπληρώτρια υπουργό Ράνια Αντωνοπούλου, για κακοδιαχείριση των προγραμμάτων απασχόλησης), δεν είχε κάποιες σπουδές σχετικές με Νομική, Οικονομικά, ή Πολιτικές Επιστήμες, καμιά σχέση με το θέμα «εργασία» ή «απασχόληση» ή «κοινοτικά προγράμματα».
Όπως γράφει η Χριστίνα Ταχιάου, η κυρία Εξερτζόγλου έχει κάνει στην Αυστρία θεατρικές σπουδές και η επαγγελματική της εμπειρία ήταν μικροί ρόλοι σε ταινίες μικρού μήκους. Επίσης, σπούδασε Ψυχολογία στην Πάντειο κι επειδή το θέαμα -θέατρο και κινηματογράφος- είναι το πάθος της και το κατέχει, γράφει κριτικές σε διαδικτυακά περιοδικά. Εκανε μεταπτυχιακό στην Πολιτιστική Διαχείριση στην Πάντειο με θέμα της διπλωματικής εργασίας «Τα βαμπίρ στον κινηματογράφο και η ένταξή τους στην ποπ κουλτούρα: Από το Nosferatu του Friedrich Wilhelm Murnau στο Twillight της Catherine Hardwicke».

Η νέα γενική γραμματέας του υπουργείου είχε βρεθεί σε θέση τηλεφωνήτριας χάρη στην προκάτοχο της κυρίας Χαλικιά, Αννα Δελαπόρτα, η οποία διατηρούσε φιλική σχέση με τη μητέρα της.
Από τη νέα της θέση, η κυρία Εξερτζόγλου θα διαχειρίζεται όλους τους πόρους του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου και θα χαράσσει πολιτική για την απασχόληση. Θα είναι επίσης υπεύθυνη των επιχειρησιακών προγραμμάτων ΕΣΠΑ και των χρηματοροών των συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων για την απασχόληση.

Παρά την τέλεια γεύση τους και το γεγονός ότι είναι μαλακά, καλό θα ήταν να δίνονται στα μωρά σε μικρές ποσότητες και να υπάρχει πάντα κάποιος που να τα επιβλέπει όταν τρώνε, γιατί μπορεί να πνιγούν. Γι’αυτό και ο μπαμπάς τους κάθεται κοντά τους και τα προσέχει! Ο ενθουσιασμός τους αρκεί για να σας κάνει να θέλετε να φάτε μερικά ζαχαρωτά κι εσείς!

Δεν είναι αξιολάτρευτα;

«Έχω μια αδελφή με νοητική υστέρηση και είναι 5 χρόνια μεγαλύτερη από μένα. Στα 30 της, έμεινε έγκυος και σήμερα έχει ένα παιδάκι 13 ετών επίσης με νοητική υστέρηση. Φροντίζει και τους δυο ο πατέρας μου. Αυτός μας στηρίζει, μας βοηθά όλους. Ο πατέρας μου είναι πράος άνθρωπος, μια μεγάλη αποθήκη αγάπης, καλοσύνης και συγχωρητικότητας.
Το 2013, σε ηλικία 67 ετών, πέθανε η μητέρα μου. Από τότε όλα άλλαξαν για μένα. Έντονα αισθήματα άγχους, κρίσεις πανικού και κατάθλιψη που με ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα.
Η ζωή μου…
Όταν τελείωσα το γυμνάσιο πήγα σε σχολή ζωγραφικής και αυτή την περίοδο ασχολούμαι με την αγιογραφία. Όταν έγινα 19 ετών, παντρεύτηκα. Απέκτησα ένα παιδάκι και χώρισα στα 23 μου. Παντρεύτηκα για δεύτερη φορά το 2006 και απέκτησα 2 παιδάκια. Δυστυχώς χώρισα ξανά, το 2014. Σήμερα ζω με τα 2 μου παιδάκια- το παιδάκι μου από τον πρώτο μου γάμο ζει με τον πατέρα του- και ο νέος μου σύντροφος, με βοηθά πολύ και με στηρίζει.
Τον Αύγουστο του 2017 αρρώστησα…
Είχα περίεργα συμπτώματα και άρχισα να ανησυχώ. Αστάθεια, προβλήματα με την όραση και πολύ έντονους πονοκεφάλους. Ο αξονικός έδειξε 3 όγκους στην αριστερή πλευρά του κεφαλιού, κακοήθεις όγκοι…

Έκανα 42 χημειοθεραπείες μέχρι σήμερα και τώρα πρέπει να πάω στην Ελλάδα για θεραπεία επειδή ο τελευταίος αξονικός έδειξε ότι ο ένας όγκος μεγάλωσε. Εκεί έχουν ένα μηχάνημα με το οποίο μπορεί να μειωθεί, να χαθεί ο όγκος.
Λαμβάνω επίδομα ασθενείας και ο σύντροφός μου είναι άνεργος, έχει όμως και αρκετά προβλήματα υγείας. Χρειάζομαι αρκετά χρήματα για το ταξίδι, το κράτος πληρώνει την θεραπεία που στοιχίζει γύρω στις €7500. Χρειάζομαι όμως χρήματα για τα υπόλοιπα έξοδα (ξενοδοχεία, φαγητά, μεταφορικά). Δεν απελπίζομαι όμως, ο Θεός είναι μεγάλος, είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά.
Θέλω να ζήσω για χάρη των παιδιών μου. Είμαι σίγουρη ότι θα γίνω εντελώς καλά. Όλα θα πάνε μια χαρά είμαι σίγουρη και το ίδιο εύχομαι για όλο τον κόσμο. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα είναι για τους ανθρώπους, να μην απογοητευόμαστε, ποτέ να μην απελπιζόμαστε!».

Η δασκάλα μουσικής Λόρι Σόφτλεϊ μεθούσε τους μαθητές της και τους πήγαινε στο σπίτι της.

«Έβαλε και στους δύο μας κρασί. Σε κάποιο σημείο φιληθήκαμε. Συνεχίσαμε και εκείνη έβγαλε τη μπλούζα της. Πήγαμε επάνω στο δωμάτιός της. Η κυρία Σόφτλεϊ έβγαλε ένα προφυλακτικό από το κομοδίνο της και κάναμε σεξ» περιέγραψε ο τότε 17χρονος.
Το ίδιο περίπου σκηνικό συνέβη με άλλο μαθητή το 2012.
«Έβγαλε τη μπλούζα της, την είδα ημίγυμνη. Πιστεύω ότι έβγαλε το παντελόνι της γιατί της έκανα στοματικό σεξ» περιέγραψε στην The Sun ο σήμερα 23 ετών νέος.

Η πρώτη υπόθεση εκτυλίχθηκε το 2008 όταν η Λόρι Σόφτλεϊ κατηγορείται πως πήγε για ποτό με έναν 17χρονο μαθητή της και στη συνέχεια αφού τον μέθυσε, τον οδήγησε στο σπίτι της όπου και τον «κάλεσε» στην κρεβατοκάμαρά της.
Η υπόθεση ξεκίνησε μετά την εξομολόγηση του 23χρονου σε έναν δημοτικό σύμβουλο, στον οποίο περιέγραψε πως ο ανήλικος «πιάστηκε» στα δίκτυα της δασκάλας.
Η καθηγήτρια απολύθηκε από το σχολείο που εργαζόταν τον περασμένο Σεπτέμβριο ενώ το δικαστήριο την έκρινε ένοχη για ανάρμοστη συμπεριφορά.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας.
Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα.
Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.
6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι.
Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».
7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής.
Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.
8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου.
Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης.
Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.
10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής.
Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).
11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής.
Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω.

Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα.
Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.
14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα.
Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής.
Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.
16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος.
Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.
17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 5 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου.
Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα.
Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα.
Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ’ Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός.
Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα.
Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.
22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα.
Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.
23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής.
Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.
24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 Ιωάννης Μικρώνης ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας.
Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.
Σε αυτό το χάρτη φαίνονται τα σημεία όπου καταγράφηκαν οι ανθρώπινες απώλειες αλλά και η διαδρομή εφόρμησης των στρατιωτικών δυνάμεων στο κέντρο της Αθήνας.

Παρασκευαστής ποπ-κορν – κανονάκι

Κουτάλα σούπας Τέρας Λωχ Νες

Καπάκι κατσαρόλας από σιλικόνη

Εγχυτήρας τσαγιού καρχαρίας

Μαγικό ραβδάκι για αλατοπίπερο

Τρίφτης τυριού σκαντζόχοιρος

Μπαμπούλας-διαχωριστής για κρόκο και ασπράδι

Καλούπι για σφιχτό αυγό σε σχήμα νεκροκεφαλής

Πυροστιά για καυτά σκεύη

Καρχαρίας-Τροχιστής για μαχαίρια

Ο Zac, ο οποίος έχει μια σπάνια μορφή καρκίνου του αίματος, πηγαίνει σε ένα παγκοσμίως γνωστό νοσοκομείο για μια θεραπείας που δεν είναι ακόμα διαθέσιμη στη Βρετανία.
Και αυτό χάρη στη γενναιοδωρία των αναγνωστών της Daily Mail, η οποία δημοσίευσε τη δύσκολη κατάσταση του Zac τον περασμένο μήνα, άνθρωποι από όλο τον κόσμο έκαναν δωρεές, συμπεριλαμβανομένου ενός μυστήριου δωρητή που χάρισε 100.000 λίρες!

Αυτό σημαίνει ότι επιτεύχθηκε ο στόχος του Zac και το παιδί πάει στο νοσοκομείο παίδων της Φιλαδέλφειας και αναμένεται να ξεκινήσει τη θεραπεία μόλις φτάσει από την πτήση του.
Οι γιατροί του νοσοκομείου λένε ότι θα δώσουν στον Zac πιθανότητες επιβίωσης 60 με 80%.

Η μητέρα του Hannah και ο πατέρας του, Mark Garbett, ξεκίνησαν την προσπάθεια συλλογής χρημάτων αφού έμαθαν ότι μια μεταμόσχευση μυελού των οστών και η χημειοθεραπεία – οι μόνες θεραπείες που ήταν διαθέσιμες στη Βρετανία – είχαν λιγότερες από 25% πιθανότητες να το σώσουν το παιδί τους.
Ο κ. Garbett είπε: “Ο Zac είναι ενθουσιασμένος που πάει ταξίδι επειδή ξέρει ότι πηγαίνει στην Αμερική για να σωθεί.”
“Περάσαμε πολλά αλλά τώρα περιμένουμε απλά την έναρξη της θεραπείας του Zac.”

Το ξεμπέρδεμα πριν από το μπάνιο είναι το κλειδί, γιατί τα βρεγμένα μαλλιά είναι πιο αδύναμα και επιρρεπή στο σπάσιμο.
Ρίξτε άφθονο νερό στο κεφάλι σας
Μην βιαστείτε να χρησιμοποιήσετε το σαμπουάν. Ρίξτε άφθονο νερό στο κεφάλι σας, ώστε να χαλαρώσουν οι ρίζες των μαλλιών σας και οι πόροι του κεφαλιού, ώστε να δεχθούν πιο αποτελεσματικά το σαμπουάν.
Κάντε σωστή σαπουνάδα
Ένα καλό σαμπουάν χρειάζεται περίπου 1 λεπτό για να δράσει στο τριχωτό της κεφαλής. Ο σωστός τρόπος εφαρμογής είναι να απλώσετε το προϊόν σε όλο το μήκος των μαλλιών και έπειτα να ξεκινήσετε το απαλό μασάζ κινούμενοι μπρος πίσω, ποτέ κυκλικά. Μην τρίψετε ανάμεσα στα χέρια σας τις άκρες, και μην ξεχάσετε να περάσετε το σαμπουάν από τον αυχένα και τον λαιμό. Τέλος ξεπλύνετε με άφθονο νερό για να φύγει εντελώς το προϊόν.
Βάλτε γρήγορα μαλακτικό

Στραγγίξτε τα μαλλιά σας, ώστε να φύγει η πολλή ποσότητα νερού και πιάστε τα χαλαρά σε μια αλογοουρά χαμηλά, έτσι ώστε το μαλακτικό να πάει μόνο στις άκρες των μαλλιών. Το μαλακτικό χρειάζεται μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να δράσει.
Καθαρίστε το κορμί σας
Ξεπλύνετε καλά το κορμί σας από υπολείμματα σαπουνάδας και μαλακτικού των μαλλιών. Χρησιμοποιήστε καθαριστικό ενυδατικό σώματος χωρίς σαπούνι και κάντε μασάζ σε όλο το κορμί με ένα σφουγγάρι. Κάνετε καθημερινά απολέπιση.

*Η κεντρική φωτό του άρθρου είναι τυχαία και δεν απεικονίζει το αγοράκι της ιστορίας.

Οι επιθέσεις αρουραίων σε χελώνες δεν είναι ασυνήθιστες. Η γηραιότερη χελώνα της Βρετανίας, ήταν 130 ετών και πέθανε από δάγκωμα αρουραίου το 2013.

Μαρία Φλουρή
ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΝΤΑΝΟΥ ΧΑΝΙΩΝ
Μάριος Σηφάκης Ανατολή Καστρινάκη
Αγγελος Μαλανδράκης
IV) ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ:
1Ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Πρίν να είναι αργά..»
Χαχλάκης Γεώργιος Κουμής Ελευθέριος,
3ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΙΣΑΜΟΥ
Αρώνης Μιχαήλ, Βεστάκη Βασιλική ,Διαμαντάκη Ευαγγελία, Καρεφυλλάκη Εμμανουέλα – Δαυϊδία, Καστανοπουλάκης Ιωσήφ ,Κατσικανδαράκης Κωνσταντίνος ,Καψανάκη Ευδοκία Κοκκινάκη Μαριλένα, Κουτσουνάκης Στυλιανός ,Κουφάκη Σταυρούλα, Κωσταριδάκη Αγγελική, Μαλεφάκη Βαρβάρα ,Μαλεφάκης Ιωάννης, Μέμα Ρενάλντο ,Νικολόπουλος Νικόλαος ,Νικολοπούλου Στυλιανή, Παπαδάκης Κωνσταντίνος ,Πατεράκης Στέφανος Πετράκη Νικολέτα ,Ρουσάκη Μαρία, Σημαντηράκης Ιωάννης ,Σκορδυλάκης Ευριπίδης Στεφανουδάκης Ευτύχιος, Τζουγανάκης Φραγκίσκος ,Τσιχλάκης Σπυρίδων, Χαραλαμπάκη Ελένη, Χαραλαμπάκης Γεώργιος, Χριστουλάκης Νικόλαος, Ψωματάκης Ζαχαρίας
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΦΙΣΣΑ
Ι) ΦΟΙΤΗΤΕΣ: Δεν απονέμεται βραβείο
ΙΙ) ΜΑΘΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΟΥ:
1Ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Διάλεξε το δρόμο που σου αξίζει»
ΜΑΡΑΓΓΟΥΔΑΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ,
ΕΠΑΛ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ
ΙΙΙ) ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ:
1Ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Μην πάς πάνω από 100»
Γυμνάσιο Πετράκη Κυπριανου, Λάρνακα, Κύπρος
Πριστίν Λεγκασπί Γκαρίντο

2ο ΒΡΑΒΕΙΟ: « Η ζώνη σε δένει με αυτά που αγαπάς»
‘Αννα Βαρουχάκη
1ο Γυμνάσιο Ελευθερίου Βενιζέλου Χανίων
Κωνσταντίνα Παπαδάκη , Άννα Νικολιουδάκη
3ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Remember the people you love”
Γυμνάσιο Πετράκη Κυπριανού, Λάρνακα, Κύπρος
Σάφα Αμπού Αλτζάα
IV) ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ: Δεν απονεμεται βραβείο
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΗΧΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ
Ι) ΦΟΙΤΗΤΕΣ:
1ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Μην κλαις μαμά,δε φταις εσύ»
Καρυπίδης Χαρίλαος
ΤΕΙ Πολιτικών Επιστημών Λάρισας
Καρυπίδης Χαρίλαος, φοιτητής ΤΕΙ Πολιτικών Επιστημών Λάρισας
Καρυπίδου Χρυσούλα, φοιτήτρια ΑΕΙ Νηπιαγωγών Θεσσαλονίκης
ΙΙ) ΜΑΘΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΟΥ:
1ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Φίλε να προσέχεις»
Μποτωνάκης Χρήστος
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΒΡΥΣΩΝ
Μπραουδάκης Σταύρος, Μπραουδάκης Γιάννης

Πετρακάκης Μανούσος, Γεράι Λορέτζο
ΙΙΙ) ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ:
1ο ΒΡΑΒΕΙΟ: «Η ζωή είναι στα χέρια σου, προστάτεψέ την»
Πετρούλα Δανιήλ
Γυμνάσιο Πετράκη Κυπριανού, Λάρνακα Κύπρος
Σεναριογράφος: Δαμιανή Κουμενή
Ηθοποιοί: Χρίστος Χαλλούμας, Νίκη Μαυρομμάτη
Σωτήρης Ανδρέου
Φωτογραφία: Κυριάκος Λουκαΐδης
IV) ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ: Δεν απονεμεται βραβείο

Όταν το στόμα δε μιλά, αναλαμβάνει να μιλήσει το σώμα και κάποιες φορές με τρόπο σφοδρό. Κρίσεις πανικού, αυτοάνοσα νοσήματα, μυοσκελετικοί πόνοι, καρδιακές-εγκεφαλικές παθήσεις, καρκίνος είναι μερικές από τις ασθένειες που χτυπούν την πόρτα μας άλλοτε με οξύ τρόπο άλλοτε ως χρόνιες καταστάσεις, ίσως ως μια απέλπιδα προσπάθεια του οργανισμού να «ακουστεί» πρωτίστως από εμάς τους ίδιους και δευτερογενώς από τους σημαντικούς άλλους.
Συγκεκριμένα συμπτώματα και πόνοι παίρνουν συμβολικό ρόλο, σχεδόν τελετουργικό και εκφράζουν πιθανές ανάγκες εξωτερίκευσης βαθύτερων συναισθημάτων και αναγκών.
Μια καρδιά που πονά και “ραγίζει” εκδηλώνει πιθανά καρδιακά προβλήματα, ένας θυμός εγκλωβισμένος καταλήγει σε στομαχικές διαταραχές, δυσκολία ανάληψης αποφάσεων ή/και αίσθηση οτι βαδίζω σε μη λειτουργικά μονοπάτια πιθανόν συνοδεύεται απο πόνους στα άκρα, δυσκολία στην οριοθέτηση και στις σχέσεις με δερματικές παθήσεις κ.α
«Πριν λοιπόν θεραπεύσεις κάποιον, ρώτησε τον εάν είναι πρόθυμος να αφήσει όλα εκείνα που τον κάνουν να αρρωσταίνει» Ιπποκράτης.
Νοηματοδοτώντας την ασθένεια
Νοηματοδοτώντας την ασθένεια ως αγγελιοφόρο με σημαντικά για μας μηνύματα, έχουμε την ευκαιρία να δούμε ποιες αλλαγές χρειάζεται να γίνουν στα πιστεύω μας, στη σκέψη μας, στην μέχρι τότε πορεία της ζωής μας, καθώς και στα φυσικά ή ψυχικά μας όρια που πιθανόν ξεπεράσαμε.

Η ίαση μπορεί να επέλθει και στο σώμα μας, όταν αποφασίσουμε να βουτήξουμε σ εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας που είναι ασθενή, αδύναμα και τελικά αρρωσταίνουν. Δίνοντας λόγο στην ασθένεια, ανοίγουμε το δρόμο προς την ίαση ή προς τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας. Η αυτοίαση είναι ένα σύνθετο θέμα, αλλά υφίσταται μέσα από τους ίδιους μηχανισμούς που μας θέσανε στη θέση του ασθενή, αρκεί όπως λέει και ο Ιπποκράτης:
«Αν κάποιος επιθυμεί καλή υγεία, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του, είναι αν νοιώθει έτοιμος να απαλλαγεί από τις αιτίες της ασθένειας του. Μόνο τότε είναι δυνατόν να βοηθηθεί».

Καλύτερα να είσαι μόνη σου παρά με το λάθος άνθρωπο…»
Μια συμβουλή που αξίζει ο καθένας μας να δίνει όχι μόνο στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό του. Συχνά, ο φόβος της μοναξιάς, μάς κάνει να παραμένουμε σε μια σχέση που στην ουσία δε  μας ευχαριστεί. Κι έρχονται ατελείωτες στιγμές, που νιώθουμε πιο μόνοι από μόνοι… Γιατί μπορεί να έχεις κάποιον άνθρωπο να ακουμπήσεις δίπλα σου, αλλά όχι να στηριχτείς. Και το χειρότερο είναι πως όταν δεσμεύεις τη ζωή σου με το λάθος άνθρωπο,  χάνεις την ευκαιρία να γνωρίσεις κάποιον που αξίζει πραγματικά να είσαι μαζί του…
Τη σημαντική αυτή φράση που προανέφερα, τονίζει η Αλκυόνη Παπαδάκη. Μία ιδιαίτερα ταλαντούχα κι ευρηματική συγγραφεάς που όταν διαβάζεις λόγια της, δεν μπορείς παρά να γοητευτείς από την ομορφιά και το νόημά τους. Αφηγείται όλες τις ιστορίες της με μια γλυκιά μελαγχολία. Οι ήρωες στην αφήγηση της είναι τόσο αληθινοί που ο καθένας μας μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους. Η πένα της καταφέρνει να μας ταξιδεύει με μοναδικό τρόπο…
Γεννήθηκε στο Νιο Χωριό του νομού Χανίων της Κρήτης. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος με παράσημο από τον πόλεμο της Αλβανίας. Τα παιδικά χρόνια της χρόνια ήταν δύσκολα. Μπήκε εσωτερική στη Γαλλική Σχολή Saint Joseph των Χανίων και ύστερα ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ωστόσο,  δεν το τελείωσε ποτέ, επειδή άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα δημοσιογραφίας στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Εκείνη την περίοδο, έγραφε το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο «Κόκκινο σπίτι» και το οποίο εξέδωσε με δικά της χρήματα. Με επιστολή ζήτησε να εργαστεί στον Χρήστο Λαμπράκη, ο οποίος τότε διηύθυνε το περιοδικό «Ταχυδρόμος» και εξέδιδε, μεταξύ άλλων, τις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Τα Νέα». Μαθήτευσε κοντά στον δημοσιογράφο Νίκο Κακαουνάκη στα «ΝΕΑ» και με πρόσκληση του Τάσου Βουρνά στην εφημερίδα «Αυγή». Τότε, διαμόρφωσε αριστερή συνείδηση. Συζούσε εκείνη την περίοδο με έναν δημοσιογράφο, τον οποίο ακολούθησε στο Παρίσι εξαιτίας της χούντας. Όταν δε, επέστρεψε στην Ελλάδα, της πήραν το διαβατήριο επειδή είχε φάκελο στην αστυνομία λόγω αριστερών πεποιθήσεων. Ήταν αρχές του `70 όταν συνάντησε τον σημερινό σύντροφό της με τον οποίο απέκτησε ένα γιο. Από τα 45 της χρόνια, κάθε δεύτερη χρονιά εκδίδει από ένα μυθιστόρημα.
Eπέλεξα κάποια αγαπημένα μου αποσπάσματα από τα έργα της Αλκυόνης Παπαδάκη και σας τα παραθέτω…
«Καλύτερα να είσαι μόνος σου… παρά με το λάθος άνθρωπο! Μπορεί αύριο το πρωί να ξυπνήσεις… και πάλι μόνος… Μπορεί το βράδυ να μην κοιμήθηκες μέσα σε μια αγκαλιά… αλλά πολύ κρίμα σε εκείνους… που ξυπνούν και δεν ξέρουν πού βρίσκονται!!!»
«Η αγάπη, μια σιγανή βροχή που τραγουδάει πάνω στη λαμαρίνα, αυτό πρέπει να είναι η αγάπη. Το πάθος σεληνιάζεται, μάτια μου. Αφηνιάζει σαν το μουλάρι κι αρχίζει το ποδοβολητό. Ουαί και τρισαλίμονο σ’ όποιον βρεθεί στο πέρασμα του! Δεν έχει έλεος το πάθος, δεν έχει σταματημό… Φύλλο δεν κουνήθηκε. … άνοιξε με δύναμη την ουρά της και γρατσούνισε τα όνειρα μιας νυχτερίδας που είχε κρεμαστεί ανάποδα στο γιακά της σιωπής. Σε πνίγει η αγάπη όταν σε πιάνει από το λαιμό, έτσι δεν είναι, …; Έτσι ακριβώς, …. Η αγάπη πρέπει πάντοτε να σε συνοδεύει· να σου κρατάει συντροφιά· να γέρνεις στον ώμο της και να ονειρεύεσαι. Αν πέσει απάνω σου και σε πλακώσει, τελείωσες.«
«Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι.. Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και να πεις χαίρω πολύ… Ζήσε για να μάθεις… Πάρε τα ρίσκα σου.. Μη φοβάσαι…»
«Δεν ειναι πιά η ζωή μου μια πορεία στην έρημο… ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα…
ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο…
ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια….!!!!»
«Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ` όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες.»
«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»
«Αυτός ο κόσμος ο κερατάς- μου ‘λεγε μια φορά η φίλη μου η Βιργινία – λες κι είναι καμωμένος μόνο γι’ αυτούς που ξέρουν να καταπατούν. Γι’ αυτούς που στήνουν ταμπέλες. Που κάνουν περιφράξεις και βάζουν μέσα άγρια σκυλιά για φύλακες. Αυτός ο κόσμος ο κερατάς λες κι είναι καμωμένος, μόνο για μπρατσωμένες ψυχές.»

«Τι θα ‘κανα χωρίς εσένα Νανώ… (Μου ‘γραφε κάποτε σ’ ένα σημείωμα). Τι αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μου, αν δεν στεκόσουνα εκεί, να με περιμένεις…»
«Τα κύματα σ’ οδηγούν εκεί που  θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ’ άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι… δε θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου…»
«Το πιο όμορφο γαλάζιο της ψυχής μου το ξόδεψα προσπαθώντας να γλυκάνω το βλέμμα της απουσίας.»
«Συμβαίνει κι αυτό. Να ‘χεις ρίξει κάτω τον άλλον κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις (συχνά τον πείθεις) πως είναι ένοχος, γιατί η ράχη του έχει κόκκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα ‘’πατουχάκια’’ σου…»
«Αυτό το «απόλυτα εντάξει« πάντα με τρόμαζε. Μου δημιουργούσε μια αποστροφή κάτι σαν ναυτία. Κάτι μου ‘λεγε πως η αγάπη δε βολεύεται στην απόλυτη τάξη. Είναι στο λίγο, στο ελάχιστο φάλτσο. Στο αδιόρατα στραβό. Δεν είναι πουκάμισο κολλαριστό η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο. Φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του.»
«Όταν μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου, πάντα μου λείπουν μερικά. Τα `χασα; Μου τα κλέψανε; Τα κατάπια; Τα χάρισα; Κύριος είδε. Άντε τώρα να την κουμπώσω τη ρημάδα. Άντε να την προφυλάξω…»
«Ποσες φορες αληθεια συναρμολογησες τη διαμελισμενη σου ψυχη…; Σαμπως θυμασαι…; Ποσες νυχτες τρυπησες,για να βγεις στο φως…; Ποση βροχη καταπιες…; Ποσους ανεμους εκρυψες στην αγκαλια σου…;
Τωρα μου γραφεις…»Ειμαι καλα.Βρηκα μια θεση στη ζωη.Μπορει προσωρινα.Αλλα να ξερεις ειναι θεωρειο! Επιτελους μου χαριστηκε Ο Θεος» Αμ,δε στη χαρισε Ο Θεος τη θεση,ματια μου. Στην πουλησε.Και μαλιστα,πανακριβα!»
«»Να ονειρεύεσαι …» μου `λεγε ένας φίλος που μ` αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι …
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.

Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να `χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι …
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!
Έχει και παρακάτω …;
Έχει κι άλλο …
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»
«Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές.»
«Σ` έσπρωξε; Σ` έριξε κάτω και σε τσαλαπάτησε; Έβγαλε σουγία και σε χάραξε; Ε! Άφου μετά σου είπε sorry ο άνθρωπος! «
Είναι μερικοί που έχουν μέσα τους κακοφορμισμένες πληγές. Πλησίασέ τους.Μην τους ψηλαφάς. Πληγώθηκε. Δώσε το χέρι σου στον άλλον χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Σε αυτό το κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση…
«Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου, πως οι «άλλοι» κάποτε θ αλλάξουν. Ξέχνα την, να χαρείς. Οι «άλλοι» την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα. Εσύ ν αλλάξεις ρότα. Τώρα. Αν μπορείς.
Αν δεν μπορείς τουλάχιστον μη θορυβείς…»
«Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα πολλές φορές όμως αυτούς που μου φώναζαν να γυρίζω πίσω για να μου δώσουν μια ομπρέλα.»
«-Σκέφτομαι… Σκέφτομαι… Γιατί να μην έχουν οι άνθρωποι ουρά, Νανώ; Μη γελάς. Θα την κουνούσαν όπως τα σκυλιά και θα καταλαβαίναμε από μακριά τις προθέσεις τους. Σου είπα, μη γελάς…»
«Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.»
«Θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλάρο τον μοναχικό. Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, σαν να ήθελε να γλυτώσει από το βλέμμα του Θεού. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα. Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια…»

Στο χθεσινό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, που λες, τα καπνογόνα πήρανε και πάλι φωτιά, τα τύμπανα βαρέσαν ξανά δυνατά και πάει λέγοντας, όπως λέει και το ρητό, αλλά και όπως οφείλει να γίνεται σ’ ένα τόσο ιστορικό ματς.
Πρώτο ημίχρονο τζίφος. Φάση δεν κάνουμε. Αλλά ούτε και αυτοί. Το δεύτερο ξεκινάει και στο ’48 ο Λάζαρος την καρφώνει στα δίχτυα. Ακριβώς μπροστά μας. «ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛ ΡΕ Π@#$%. ΟΠΟΙΟΣ ΣΑΣ Γ@!#$% ΓΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΡΕ» και τα ρέστα.
Ωστόσο, οι πανηγυρισμοί μας κρατάνε δύο με τρία δευτερόλεπτα το πολύ. Άκυρο λένε. Φάουλ στον τερματοφύλακα λένε. Γιούχα λέμε. Η «7» πηγαίνει αυτόματα να ξεκινήσει σύνθημα «Διούδη μπινέ κλπ κλπ κλπ». Πάει να μου ξεφύγει κι εμένα, όμως το σταματάω αμέσως, όταν αντιλαμβάνομαι ότι μόνο θέατρο δεν κάνει ο Σωκράτης. Και η «7» κάνει το ίδιο. Δεν βγάζει «κιχ». Τα πρόσωπά μας είναι μουδιασμένα. Το ίδιο και τα πόδια. Ξέρεις τι είναι τώρα, εκτός από τους αντιπάλους να βλέπεις και τους δικούς σου να τρέχουν πανικόβλητοι, να φωνάζουν μέσα τους γιατρούς και να σταυροκοπιούνται; Ρίχνω μια ματιά στα κολλητάρια μου. Έχουν κι αυτά την ίδια παγωμάρα.

Ο Ντίνος (πρώην Προβοκάτορας, παντοτινός αδελφός), ο Αλέξης και ο Γιώργος αγριοκοιτάζουν μια μειοψηφία κάτι μαλάκες που εκείνη την ώρα προσπαθούν να φωνάξουν σύνθημα κατά του βάζελου, όσο μπροστά στα μάτια μας ο Σωκράτης δίνει τη μάχη της ζωής του. Και δεν προσπαθώ να στο κάνω μελό. Δεν είναι μελό. Πρώτη φορά δεν γουστάρω να τραγουδήσω σύνθημα. Το μόνο που γουστάρω (και γουστάρουμε όλοι φυσικά) είναι να σηκωθεί πάνω αυτό το παλικάρι, να σταθεί στα πόδια του και να ‘ναι καλά. Τίποτα λιγότερο. Και σηκώνεται ο γίγαντας και μπαίνει στο φορείο. Και μαζί του «στο πόδι» όλο το γήπεδο να τον χειροκροτεί ιπποτικά. Και η Θύρα 7 να κάνει το ίδιο. Ο Σωκράτης περνάει από μπροστά μας μ’ όλο το ιατρικό τιμ και το χειροκρότημα γίνεται όλο και πιο ζεστό. Ακόμα και ο πιο σκληρός γαύρος εκεί μέσα, έχει μαλακώσει.

Και στο καπάκι σκάνε τα πρώτα χαμόγελα. Και μετά πολλαπλασιάζονται. Κι έπειτα η τρομπέτα δίνει το έναυσμα για το πρώτο «Ολυμπιακός. Ολυμπιακός.», μετά από 7 λεπτά σιγής και αγωνίας. Η «έχθρα» ξαναμπαίνει στο παιχνίδι. Και λογικό. Είπαμε, σημασία είχε να γίνει καλά το παλικάρι και έγινε. Και από τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι, ότι οι θεοί έβαλαν το χέρι τους (και ο θεός ο μεγαλοδύναμος, αλλά και ο θεός ο γιατρός του Ολυμπιακού ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ Η ΧΑΡΗ), τώρα οφείλεις να φωνάξεις και πάλι για την ομάδα σου. Έχουμε ξανά ντέρμπι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω τη ροή του αγώνα. Μπορείς να μπεις και στο YouTube και να ξαναδείς τις φάσεις, τα γκολ και τ’ αποτέλεσμα.

Δύναμη σημαίνει πως έπεσες αλλά ξανασηκώθηκες…
Η μυστική σου δύναμη δεν βρίσκεται σε εκείνα που νομίζουν όλοι οι άλλοι. Το ότι δεν προλαβαίνεις να αρρωστήσεις δεν σε κάνει δυνατή. Ούτε το ότι στο τέλος θα τα κάνεις όλα μόνη σου. Η δύναμή σου κρύβεται στο ότι έπεσες και έσπασες. Κόλλησες τα κομμάτια σου και έπειτα ξαναέσπασες, ξανά και ξανά και ξανά. Όσο κι αν κρύβεις τις ρωγμές σου, εκείνες είναι πάντα εκεί και υποδηλώνουν ότι είσαι όμορφη και δυνατή. Γι’ αυτό να μην φοβάσαι να το δείχνεις – όποιος το δει θα είναι τυχερός.
Δύναμη σημαίνει πως μπορείς και εκφράζεις τα συναισθήματά σου…
Δυνατός είναι ο άνθρωπος που όταν πέσει έχει τη δύναμη να σηκωθεί, κι αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να περάσει στα παιδιά μας. Να το φωνάζουμε πως πέσαμε και σπάσαμε, για να δουν ότι ακόμα κι έτσι, μπορεί κανείς να ξανασηκωθεί και να κολλήσει. Δυνατός είναι ο άνθρωπος που θα εκφράσει το θυμό του, την θλίψη του, το άγχος, την απόγνωση. Εκείνος που ενίοτε μπορεί και να’ χει ανάγκη και δεν φοβάται να το πει.
Δύναμη σημαίνει πως δεν μπορείς να ευχαριστείς τους πάντες…
Ναι, είσαι δυνατή. Πολύ δυνατή μάλιστα. Ακόμα κι όταν οι άλλοι μένουν ανικανοποίητοι διότι δεν έμαθαν ποτέ να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να ικανοποιούν μόνοι τους τις ανάγκες τους. Μπορείς να βοηθάς, να κατευθύνεις, να αγκαλιάζεις, να γιατρεύεις τις πληγές, αλλά όχι να ευχαριστείς τους πάντες. Η δύναμή σου φαίνεται όταν ευχαριστείς πρώτα τον εαυτό σου, για να μπορείς μετά να γίνεις το θεμέλιο που θα στηρίξει ολόκληρη την οικογένειά σου.

Δύναμη σημαίνει πως έχεις αδυναμίες…
Σημαίνει να παραδεχτείς πως κάποιες στιγμές έχεις ανάγκη από κάποιον να σε πάρει αγκαλιά. Κάποιον που θα αγαπάει τις ρωγμές και τις πληγές σου, που δεν θα σε ρωτάει τίποτα αλλά θα ακούει την σιωπή σου. Κάποιον που θα είναι εκεί όταν απλώσεις την αδυναμία σου επάνω στην δική του δύναμη μόνο και μόνο για να ξεκουραστείς, να ξαποστάσεις, να αφεθείς στην ησυχία του βουνού και να ενώσεις τα δάκρυά σου με το νερό της θάλασσας. Κάποιον που θα σταθεί για λίγο πλάι σου σαν μάνα, σαν πατέρας, αδελφός, φίλος ή εραστής και θα δεχθεί την λύτρωση σαν κάτι φυσικό κι αναμενόμενο χωρίς κρίση ή ενοχή. Ένα απαλό άγγιγμα ψυχής που θα χαμογελά σαν έτοιμο από καιρό να σου φιλήσει τα βλέφαρα και να σε βάλει στοργικά για ύπνο.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι δυνατοί, «δεν έχουνε ανάγκη», είναι «θηρία που αντέχουνε τα πάντα». Είσαι εσύ, είμαι κι εγώ, είναι και η μαμά που μένει παραδίπλα. Κι όλες μαζί γνωρίζουμε ότι η φορεσιά της σούπερ δυνατής μαμάς, της σούπερ τέλειας γυναίκας, κρύβει από κάτω μώλωπες και γρατζουνιές. Και όσοι μας παρομοιάζουνε με βάζο πορσελάνινο που πέφτει μα δεν σπάει, δεν έχουν δει πως από μέσα υπάρχουν εκατομμύρια χαρακιές από τα άτσαλα κολλήματα των χίλιων κομματιών μας, για τα οποία είμαστε περήφανες και τα οποία μας κάνουν όμορφες και δυνατές.

Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Isaiah είδε ξανά την κα Angela και αμέσως της μίλησε.
“Νόμιζα ότι η αλληλεπίδρασή τους θα ήταν ίδια με την τελευταία φορά, αλλά έκανα λάθος,” έγραψε η Balloon-Bradley.
“Ο Isaiah περπάτησε χαμογελαστά προς το μέρος της, κάθισε στην αγκαλιά της και έβαλε το κεφάλι του στον ώμο της. Κι εκείνη τον καλωσόρισε με ανοιχτές αγκάλες!”

“Αυτή η κυρία κούνησε και νανούρισε τον Isaiah σαν να τον είχε γεννήσει!”
Η Balloon-Bradley είπε ότι συνέχιζε να ρωτάει την κα Angela αν ήθελε να πάρει τον Isaiah, αλλά η γυναίκα της είπε ότι ήταν μια χαρά.
“Ο Isaiah και αυτή η κυρία δεν είχαν συναντηθεί ποτέ πριν, εκτός από 20 λεπτά σε ένα παιχνίδι πριν από δύο εβδομάδες,” έγραφε. “Ήταν ό,τι πιο γλυκό είχα δει μέχρι στιγμής!”

Η Balloon-Bradley είπε ότι πήγε στην κα Angela μετά το παιχνίδι και της ζήτησε συγγνώμη, λέγοντάς της ότι δεν είχε ιδέα γιατί ο Isaiah «συνεχώς την ενοχλεί».

“Εκείνη απάντησε ότι δεν την ενοχλεί και μου ζήτησε να μην πω ξανά κάτι τέτοιο”, είπε η Isaiah. “Είπε ότι ήταν ο νέος φίλος της.”
Η κ. Angela είπε επίσης στην Balloon-Bradley ότι έχει μόνο ένα παιδί, το οποίο είναι σήμερα 15 ετών, και ότι «τέτοιες στιγμές στιγμές στη ζωή μας είναι ανεκτίμητες».

“Με τις φυλετικές διακρίσεις και εντάσεις που συμβαίνουν ακόμα και στις μέρες μας, χαίρομαι που βλέπω εικόνες όπως αυτές γιατί μας δείχνουν ότι χρώμα δεν έχει σημασία για πολλούς ανθρώπους,” έγραψε η Balloon-Bradley.
“Εικόνες σαν αυτές μας κάνουν να εκτιμάμε τις απλές απολαύσεις στη ζωή. Την αγαπώ αν και δεν την ξέρω!”
Η Balloon-Bradley δημοσίευσε φωτογραφίες της κυρίας Angela τη στιγμή που αγκαλιάζει τον Isaiah στο Facebook, και από τότε έχουν μοιραστεί πάνω από 300.000 φορές.
Η κ. Angela είδε επίσης την ανάρτησή της να κατακλύζεται από σχόλια γεμάτα συναισθήματα.
“Είμαι εντυπωσιασμένη με τα όμορφα λόγια που έγραψαν,” είπε η κα Angela . “Ο Isaiah είναι ένα παιδί με τόσο καθαρή καρδιά… Είναι αξιολάτρευτος!”

Το βίντεο τραβήχτηκε από ένα κοντινό μπαλκόνι και δημοσιεύτηκε στο YouTube από το κανάλι Police Hour. Δείχνει ξεκάθαρα δύο από τους άντρες να κυκλώνουν τους αξιωματικούς που εκείνη τη στιγμή ακινητοποιούσαν δύο από τους φίλους τους.
Οι αστυνομικοί αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν CS σπρέι για να τους κρατήσουν σε απόσταση κατά τη διάρκεια της φιλονικίας, αλλά η κατάσταση τελικά επιλύθηκε όταν ενισχύσεις της αστυνομίας κατέφθασαν στην περιοχή.
Ένας χρήστης στο Reddit δημοσίευσε: «Φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αυτό συνέβαινε στην Αμερική.»

Σύμφωνα με δήλωση των αρχών: «Ενώ οι αξιωματικοί συνομιλούσαν με τον οδηγό, μια μεγάλη ομάδα ανδρών άρχισε να τους περικυκλώνει και έγιναν επιθετικοί. Οι δύο αστυφύλακες υποβλήθηκαν σε θεραπεία για μικροτραυματισμούς, ενώ 4 άνδρες συνελήφθησαν για διάφορα αδικήματα, συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης σε αστυνομικούς.»

Επίσης, είπε πόσο σπουδαίο πρότυπο ήταν η Christina και πόσο στεναχωρήθηκε που η μεγαλύτερη αδερφή της έφυγε για να σπουδάσει! Μέσα από τους δημιουργικούς της στίχους, φαίνεται ότι η Savannah θαυμάζει την μεγαλύτερη αδερφή της και θέλει να είναι κοντά της όσο το δυνατόν περισσότερο.
Το κοινό λάτρεψε το ραπάρισμα της και αντέδρασε γελώντας όταν συνέχισε. Είχε καταφέρει να αιχμαλωτίσει το κοινό.

Στο τέλος, εξήγησε πώς κατάφερε να κάνει την αδερφή της να γυρίσει σπίτι. Η Christina γνώρισε ένα αγόρι από την πόλη τους σε έναν γάμο 2 χρόνια πριν και ερωτεύτηκαν. Τώρα ξεκινάνε μαζί την ζωή τους μερικά μόλις λεπτά μακριά από την Savannah κι εκείνη φυσικά είναι τρισευτυχισμένη! Ανέλαβε τις ευθύνες της παρανύμφου σαν επαγγελματίας!

Η Savannah και ο λόγος που έβγαλε δείχνει πόσο δεμένες είναι οι δύο αδερφές!

To σήμα του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων

Το OEΔΒ για κάθε μαθητή που σεβόταν το εαυτό του, σήμαινε Όταν Εγώ Διαβάζω Βαριέμαι. Για λίγους, σκληρούς επαναστάτες, ήταν και αρκτικόλεξο του Ο Δάσκαλος Είναι Βλάκας.

Walkman με τα απαραίτητα ακουστικά-αυτιά Μίκυ

Κασέτες με ετικέτες όπως «Επιλογές Ελληνικά» ή «Ξένα Διάφορα«, συντρόφευαν τους μαθητές των παρελθοντικών δεκαετιών στα διαλείμματα και στη διαδρομή από και προς το σχολείο. Τώρα, εξ όσων ξέρουμε, παίζουν παιχνίδια στο smartphone.

Χαρτοκατασκευή-μάντης

Η αυτοσχέδια μηχανή απαντήσεων έκανε το ντεμπούτο της στις σχολικές τάξεις πολλές δεκαετίες πριν. Από το ποιον αγαπάς, μέχρι το πώς νιώθεις, η χάρτινη κατασκευή είχε για όλα τα (καuτά) ζητήματα απαντήσεις. Η τύχη της σήμερα αγνοείται.

Λάστιχο στα διαλείμματα!

Λάστιχο και όχι σκοινάκι. Το απόλυτο κοριτσίστικο παιχνίδι των σχολικών μας χρόνων, ήταν ένα μικρό λαστιχάκι τυλιγμένο γύρω απ’ τα πόδια μας!

Υπέρ-στιλό

Αυτό το στιλό-πολυμηχάνημα ήταν το στολίδι της συλλογής σχολικών αξεσουάρ κάθε μαθητή. Η ναυαρχίδα του στόλου των στιλό μας περιλάμβανε τουλάχιστον τέσσερα χρώματα (συχνά αρωματικά) σε ένα υπερ-στιλό, διαμέτρου αξιοσημείωτα μεγάλης.

Η γόμα-παιδικό ψέμα

Ελπίζουμε ότι δε θα το μάθετε από ‘μας: το μπλε μέρος της κλασικότερης γόμας κάθε κασετίνας, ΔΕΝ μπορεί να σβήσει το μελάνι απ’ το στυλό.

Ήθελε να νιώθει η μαμά της καλά με τον εαυτό της κι έτσι ξεκίνησε μια λαμπερή μεταμόρφωση. Κατέγραψε την διαδικασία σε βίντεο για να δείξει και σε άλλους μακιγιέζ πώς να βάφουν γυναίκες καρκινοπαθείς.

Κάτι τόσο απλό όσο μια αλλαγή μπορεί να κάνει θαύματα για την αυτοπεποίθηση κάποιου. Όλοι θέλουμε να αισθανόμαστε όμορφοι και όταν έχουμε κάποιον που μας περιποιείται και μας φροντίζει είναι υπέροχα. Η Nadine είναι απίθανη κόρη!
Στην αρχή του βίντεο βλέπουμε την Nadine να σχηματίζει φυσικά φρύδια με ένα πινέλο. Τα φρύδια πλαισιώνουν όμορφα το πρόσωπο και μερικές φορές τα θεωρούμε δεδομένα, ειδικά όσοι δεν έχουν δει το πρόσωπο τους χωρίς αυτά. Όταν η μητέρα κοιτάζει τον εαυτό της στο καθρέφτη και βλέπει τα νέα της φρύδια, της φτιάχνουν τη διάθεση!
Η αλλαγή μόλις ξεκίνησε και ήδη η μητέρα της Nadine νιώθει καλύτερα. Αλλά περιμένετε να δείτε ολοκληρωμένη την μεταμόρφωση – τι υπέροχη κόρη! Μοιάζουν σαν δίδυμες. Βλέποντας την, δεν φαντάζεται κανείς ότι η μητέρα έχει περάσει από χημειοθεραπείες.

Δείτε στο βίντεο την απίθανη μεταμόρφωση!

Η Nadine είναι ευλογημένη με ένα υπέροχο ταλέντο. Είναι φανταστικό που έκανε αυτό το βίντεο για να μάθουν και άλλοι πώς να κάνουν άτομα με καρκίνο να δείχνουν τόσο όμορφα όσο η μαμά της!

Πιστεύεται ότι η Oldenburg αυτοκτόνησε μαζί με το γιο της δύο εξαιτίας της δύσκολης κατάστασης που βίωναν.
Τα πτώματά τους βρέθηκαν δίπλα στην πολυκατοικία τους στις 10 το βράδυ.

Ένας γείτονας είπε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης: “Δεν είχε αναπηρικό καροτσάκι και έπρεπε πάντα να μεταφέρει το γιο της στην αγκαλιά της.”
“Τον είχε πάντα αγκαλιά, ήταν ήρεμη και ποτέ δεν του φώναζε, δεν παραπονέθηκε ποτέ για τίποτα. Νομίζω ότι δεν μπορούσε να χειριστεί το τεράστιο βάρος του να μεγαλώνεις ένα ανάπηρο παιδί.”

Ένας από τους συγγενείς της Oldenburg δήλωσε: “Ήταν μητέρα, νομίζω ότι το έκανε εξαιτίας της κούρασης.”

Μία γυναίκα που ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους που είδαν τη Oldenburg ζωντανή, δήλωσε: “Εκείνη τη μέρα την είδα να αγοράζει φαγητό, ήταν αναστατωμένη, και το βράδυ είδα ένα ασθενοφόρο κοντά στην πολυκατοικία της και ακούσαμε τα νέα.”

Σύμφωνα με αναφορές, η 30χρονη δεν είχε στενούς φίλους και ζούσε μόνη με το γιο της.

Βέβαια δεν λείπουν και φωνές που ισχυρίζονται πως «πίσω απ’ όλα κρύβονται οι Αμερικανοί», με τον 28χρονο Γιώργο να θεωρεί πως παρά το γεγονός ότι: «οι Τούρκοι μας ζορίζουν πολύ, δεν θα γίνει πόλεμος»
Αν όμως γίνει πόλεμος; Αν κάποια μέρα ξυπνήσουμε από τον ανατριχιαστικό ήχο των σειρήνων;
Οι απαντήσεις των νεαρών μας κάνουν να ανησυχούμε:
«Πρώτη μου επιλογή θα είναι να φύγω στο εξωτερικό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αγαπώ την πατρίδα μου… Απλά το θεωρώ άδικο!», δηλώνει ο 20χρονος Παναγιώτης.
«ΟΧΙ! Δεν θα πολεμούσα σε καμία περίπτωση! Γιατί να σκοτώσω εγώ τον αντίστοιχο Δημήτρη από την Τουρκία; Μου φταίει σε τίποτα αυτός που τον στέλνει ο Ερντογάν να διεκδικήσει ή να προκαλέσει;» υπογραμμίζει ο 28χρονος Δημήτρης, ενώ συμπληρώνει πως αν τελικά γίνει πόλεμος τότε «θα είναι για τα συμφέροντα των ηγετών».
Τα συμφέροντα των ηγετών επικαλείται και ο 28χρονος Νίκος, ο οποίος τονίζει: «Θα ψάξω τρόπο να φύγω. Δεν φταίω εγώ σε κάτι. Ούτε πρόκειται να χάσω την ζωή μου για τα δικά τους συμφέροντα».
Βέβαια μπορεί η πλειοψηφία των ερωτηθέντων να προτίθεται να ψάξει άμεσα την λύση του εξωτερικού ωστόσο δεν λείπουν και αυτοί που ισχυρίζονται θα μείνουν στην χώρα και θα υπερασπιστούν με όλα τα μέσα «την οικογένεια και τους συνανθρώπους τους».

Ένας απ’ αυτούς είναι και ο 20χρονος Σωκράτης, που μπορεί ακόμα να μην έχει υπηρετήσει ωστόσο δηλώνει έτοιμος να βρεθεί στο πεδίο της μάχης ώστε να προστατεύσει αυτούς που «θα μείνουν πίσω».
«Κύριο μέλημα μου θα είναι να προστατεύσω πρώτα την οικογένειά μου και έπειτα τους συνανθρώπους μου. Δεν είναι λύση να φύγεις! Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τον πόλεμο, τότε οφείλεις να βρεθείς στο πεδίο της μάχης!», δηλώνει.
«Το σωστό είναι να υπηρετήσεις την πατρίδα σου. Αν ο καθένας κοιτάει τον ευατό του, η καταστροφή είναι δεδομένη. Ο καθένας πρέπει να υπηρετήσει το καθήκον. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προστατέψει την οικογένειά του», ισχυρίζεται ο 22χρονος Κώστας.
Οι Έλληνες δεν φοβούνται τον πόλεμο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θεωρούν δίκαιο να πολεμήσουν για κάτι που οι ίδιοι δεν προκάλεσαν. Η πλειοψηφία των νέων κάνει λόγο για «κατάφωρη αδικία» εναντίον τους. Μιλάει για τα «συμφέροντα των ισχυρών» στο βωμό των οποίων πιθανόν να χαθούν χιλιάδες ψυχές.
Όλοι παρατηρούν την κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας. Ανησυχούν, όμως δεν φοβούνται! Το σίγουρο άλλωστε, όπως όλοι επισήμαναν, είναι πως «οι Τούρκοι θα συνεχίσουν να προκαλούν».