nataleme Εδώ θα τα λέμε όλα! 
Μετά από έναν δύσκολο χωρισμό που συνέπεσε με δυσκολίες στην οικογένεια, την δουλειά και τις σπουδές της, η Begnell άρχισε να παρατηρεί τα συμπτώματα της διατροφικής της διαταραχής. «Ο κόσμος μου κατέρρεε, είχα αυτοκτονικές σκέψεις, μισούσα τον εαυτό μου. Άρχισα να κάνω δίαιτα επειδή πήρα μερικά κιλά από τον χωρισμό και γρήγορα έγινε εμμονή.»
Ο Begnelle έκανε τα σκίτσα της διατροφικής διαταραχής βιβλίο, το “Me and My ED” («Εγώ και η διατροφική διαταραχή μου»).
Παχύσαρκη
Μην φας ποτέ ξανά
Σου αξίζει να σαπίσεις
Είσαι άχρηστη
Πείνα, φάλαινα
Γι’αυτό δεν αρέσεις σε κανέναν
Καλύτερα νεκρή
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστά
Με πρόδωσες
Αηδιαστικό γουρούνι
Είσαι τόσο χοντρή
Είσαι μια αποτυχίαΕσείς μάθατε τον νέο τρόπο αδυνατίσματος; 17 κιλά σε 22 μέρες!
Στα σκίτσα της η νευρική ανορεξία της Begnell προσωποποιείται μέσω ενός χαρακτήρα που ονομάζεται Anna.
H Begnell εμπνεύστηκε από την γλώσσα στα φόρουμ υπέρ της ανορεξίας, όπου οι χρήστες αποκαλούν την διαταραχή τους με κάποιο όνομα (συχνά Ana):
«Η Anna είναι ξεχωριστή από μένα. Η διατροφική μου διαταραχή είναι ξεχωριστή από μένα. Η Anna έχει διαφορετικά κίνητρα, στόχους, αξίες. Το ότι την αναγνώρισα σαν κάτι διαφορετικό μου έδωσε την δύναμη να πολεμήσω εναντίον της ή την επιλογή να την ακολουθήσω.
Στα βάθη της ασθένειας μου ήταν δύσκολο να ξέρω ποιος μιλούσε, γιατί είχα έρθει τόσο κοντά με την Anna, αλλά όταν ανάρρωνα κατάφερα να ρωτήσω: “Είμαι εγώ ή η Anna που μιλάει;”.»
Το οπτικό αυτό ημερολόγιο βοήθησε πολύ την Begnell: «Το κλειδί είναι να μην αφήσεις αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι σου να μείνει εκεί. Όσο πιο πολύ μιλάμε για τα προβλήματα μας και αναζητούμε βοήθεια/συμβουλές, τόσο διαλύεται το στίγμα.»
Η διαδρομή της μέχρι την ανάρρωση δεν ήταν εύκολη. Δεν της προσέφεραν βοήθεια, γιατί o ΔΜΣ της κρίνονταν «πολύ υγιής».
Μετά από μια υποτροπή, την έστειλαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα σε μια ψυχιατρική μονάδα αφότου εξέφρασε τις χρόνιες αυτοκτονικές σκέψεις της. Ο ψυχίατρος που την κούραρε δεν ανησυχούσε για το βάρος της, αφού είχε υγιή ΔΜΣ.
Μια νοσοκόμα της είπε ότι δεν έμοιαζε ανορεξική και στη μέση μια κρίσης πανικού της είπε ότι δεν είχε διατροφική διαταραχή και ότι θα έπρεπε απλά να το ξεπεράσει. Τελικά η Begnell βρήκε εντατική βοήθεια μέσω ιδιωτικού συστήματος υγείας.
Πλέον αναρρώνει και το σχέδιο της βοηθά να έχει τον έλεγχο.
Κάτι παραπάνω από αύξηση βάρους
«Όταν δεν ήμουν καλά, άφηνα απλά εναύσματα να με επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και στρεφόμουν προς διατροφικές διαταραχές, αλλά πλέον αν δεν μπορώ να μιλήσω γι’αυτό ή να το ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου, το σχεδιάζω. Μετά πάω τα σχέδια στο αγόρι μου ή στον ψυχολόγο και ζητάω την γνώμη τους. Επίσης, αν δεχτώ έναυσμα από κάποιον που μιλάει για μένα ή με υποτιμά, υπερασπίζομαι την εαυτό μου και σταματάω το έναυσμα.»
Πέρα από το βιβλίο της, η Begnell συνεχίζει τα σκίτσα και ελπίζει να εκδώσει ένα περιοδικό μέσα στο 2017.
«Αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα σημαντικό μήνυμα που πρέπει να εξαπλωθεί και αυτό είναι ότι οι διατροφικές διαταραχές είναι πραγματικές, τρομακτικές ψυχικές ασθένειες. Θέλω να συνεχίσω να ενημερώνω τον κόσμο και θέλω να συνεχίσω να βοηθώ αυτούς που νιώθουν μόνοι. Αυτή την στιγμή το πηγαίνω μέρα με τη μέρα και αδράττω κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται στον δρόμο μου.»
