nataleme.gr Εδώ θα τα λέμε όλα!
Αυτό το άρθρο σκοπό έχει να σε γυρίσει αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που οι μόνες σου έννοιες ήταν η φροντίδα του Furby και σε ποια θέση θα βάλεις τα έπιπλα της Barbie.
Συγκεντρώσαμε τα 15 πιο αγαπημένα -αποθέωση του γκλίτερ και του πλαστικού- παιχνίδια που είχαμε στη δεκαετία του ’90 και ταυτίστηκαν με την πιο ανέμελη μας ηλικία: την παιδική.
1. Ειδικό «εργαλείο» για ανταύγειες (για σένα και τις κούκλες σου)
Δεν καταλάβαμε ποτέ ποιος ήταν ο σωστός τρόπος για να το χρησιμοποιήσουμε αυτό, αλλά το πολύχρωμο αποτέλεσμα ήταν το μόνο που μας απασχολούσε.
2. Κούκλα που γινόταν cupcake με τη βοήθεια του φορέματός της
(και ήταν το αγαπημένο παιχνίδι της Ξένιας στα νιάτα της).
3. Κλασικές Barbie για να τις χτενίσεις, να τις βάψεις, να τις αποκεφαλίσεις να παίξεις με τις φίλες σου. Γενικά, να βγάλεις το άχτι σου
Όταν στις αγόραζαν ήταν χάρμα οφθαλμών. Μετά από μια μέρα (το πολύ) είχαν κομμένα μαλλιά, ένα πόδι, βγαλμένο κεφάλι και τα ρούχα τους είχαν ήδη χαθεί κάπου ανάμεσα στα παιχνίδια σου.
4. Polly Pocket, το τοπ παιχνίδι των δικών μου παιδικών χρόνων
Μικροσκοπικά σπιτάκια, με πόρτες και πορτάκια σε παστέλ τόνους και την Πόλυ να κόβει άσκοπες βόλτες από τη μια άκρη στην άλλη.Δεν ήθελες κάτι άλλο για να είσαι χαρούμενη.
5. Το νοικοκυριό της Barbie
Ό,τι χρειάζεται ένα σπιτικό για να είναι ολοκληρωμένο, από έπιπλα μέχρι (ψεύτικες) ηλεκτρικές συσκευές. Για έναν ανεξερεύνητο λόγο σου δημιουργούσαν μία ακατανίκητη επιθυμία να χωρέσεις τόσο σ” αυτά, όσο και στο σπίτι της Barbie που τα φιλοξενούσε.
6. Μικρά πόνυ που μύριζαν ωραία και είχαν φανταχτερά χρώματα
Ο βασικός τους σκοπός ήταν να χτενίζεις τις ουρές τους, να τα σκορπάς σε όλο το σπίτι, να τα χάνεις κάτω από τους καναπέδες, να τα παίρνεις παντού μαζί σου και να πρήζεις τη μαμά σου να σου πάρει άλλο ένα ώστε να μεγαλώσεις τη συλλογή σου.
7. (Ελαφρώς creepy) κεφάλι Barbie για να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου στην κομμωτική – γιατί όχι και στο μακιγιάζ
Ακόμη θυμάμαι αυτή την απογοήτευση που νιώθαμε όταν συνειδητοποιούσαμε ότι τα στραβοκομμένα (από τα χεράκια μας) μαλλιά της Barbie δε θα μάκραιναν ποτέ ξανά.
8. Αυτό που έμοιαζε με ουράνιο τόξο, μπλεκόταν σε 2 λεπτά και μετά το πέταγες
Δεν είχε κάποιον συγκεκριμένο σκοπό ύπαρξης, πέραν του ότι το έπαιζες σαν γιο-γιο και σε εντυπωσίαζε με τα χρώματα του. Εννοείται ότι κάθε φορά προσπαθούσες να εντοπίσεις ΑΚΡΙΒΩΣ το σημείο εκείνο που το χρώμα άλλαζε από πράσινο σε κίτρινο κι από ροζ σε μωβ. Μάταιος κόπος.
9. Ευχούληδες: Ένα γλυκούλι και ταυτόχρονα πιο αποκρουστικό κουκλάκι
Δεν είχες και πολλές επιλογές μ” αυτά εδώ, μιας και το φριζαρισμένο τους μαλλί δε σου έδινε πολλά περιθώρια για κομμωτικές επιχειρήσεις. Όπως και να έχει, αν έπαιρνες ένα πάθαινες μία μανία και μετά ήθελες να συγκεντρώσεις όλα τα χρώματα και να τα βάλεις στη σειρά στο δωμάτιό σου.
10. Το «πρώτο» μας τηλέφωνο
Είναι το παιχνίδι που μας εισήγαγε στην έννοια του παιχνιδιού του φλερτ και των σχέσεων. Απαντούσε ένα αγόρι και σου έδινε πληροφορίες για το πως να βρεις έναν κρυφό σου θαυμαστή. ΤΌΣΟ ΑΠΛΑ θα έπρεπε να είναι και σήμερα τα πράγματα.
11. Tamagotchi
Στην ουσία ήταν σαν ένα εικονικό furby. Δηλαδή τάιζες και φρόντιζες ένα ζωάκι που σου μιλούσε και αντιδρούσε μέσα από μία πράσινη οθόνη. Όσο παρωχημένο κι αν σου φάινεται τώρα, τότε θεωρούνταν η τελευταία λέξη της τεχνολογίας.
12. Ροζ κάστρο για τα πρώτα μας tea party
Με design που θύμιζε παραμύθι και πολλά εξαρτήματα που δεν είδαμε ποτέ ξανά από τη στιγμή που το βγάλαμε από τη συσκευασία. Μάλιστα το να το ανοίγεις, να το κλείνεις, να το κλειδώνεις και φτου κι απ” την αρχή ήταν το απώγειο της διασκέδασης.
13. Χορεύτριες – νεράιδες που πετούσαν στον αέρα
Τις έβαζες στη βάση τους, τραβούσες ένα σχοινάκι κι αυτές περιστρέφονταν με χάρη στον αέρα. Μεταξύ μας, ακόμη μου φαίνεται εντυπωσιακό.
14. Cabbage κούκλα ή αλλιώς λαχανόπαιδα
Μόνο «κούκλα» δεν ήταν αυτή η κούκλα. Την αγαπούσες όμως τόσο πολύ. Άσε που σου μάθαινε από μικρή ότι σημασία δεν έχει η εξωτερική εμφάνιση, αλλά ο εσωτερικός κόσμος του άλλου.
15. Furby – βασικά υπάρχει ακόμη σε μερικά δωμάτια
Άπειρα χρώματα, αμέτρητοι συνδυασμοί, μια παρέα για εμάς που μεγαλώσαμε χωρίς αδέρφια μέσα στο σπίτι. Η μόνη απορία που είχα τότε (κι ακόμη την έχω μερικές φορές), πως το κάνεις να σωπάσει τέλος πάντων;
