Αποφασίσαμε να θυμηθούμε τις νοσταλγικές εποχές, που το Διαδίκτυο δεν είχε καταλάβει τα πάντα στις ζωές μας. Οι μεγαλύτεροι θα καταλάβουν τι εννοούμε και οι νεότεροι ίσως να ζηλέψουν λίγο…
Παίζαμε ατελείωτες ώρες στις γειτονιές, μέχρι να έρθουν οι μαμάδες να μας μαζέψουν στο σπίτι.
Δεν υπήρχε πιο ενδιαφέρον παιχνίδι από το κουτσό και λάστιχο!
Όσοι είχαν τη δυνατότητα, έχτιζαν δεντρόσπιτα, έχοντας το απόλυτο καταφύγιο μακριά από τους γονείς.
Τα αγόρια καλούσαν τις κοπέλες στο σπίτι, με την ελπίδα να μη σηκώσει το σταθερό ο μπαμπάς της.
Αγοράζαμε κασέτες και δίσκους βινυλίων.
Ψάχναμε για απαντήσεις στις εγκυκλοπαίδειες.
Και πηγαίναμε συχνά στη βιβλιοθήκη για μελέτη.
Συμφωνούσαμε εκ των προτέρων για το ακριβές μέρος και ώρα της συνάντησης.
Περιμέναμε καρτερικά να ξεκινήσει η αγαπημένη μας εκπομπή στη τηλεόραση για να μη τη χάσουμε.
Ζητούσαμε στο ραδιοφωνικό σταθμό το αγαπημένο μας τραγούδι και μετά με ενθουσιασμό περιμέναμε να το ακούσουμε.
Παίζαμε «Tetris».
Ή «Ναρκαλιευτή»