nataleme.gr Εδώ θα τα λέμε όλα! 
τουλάχιστον μέχρι ν αποκτήσει παιδιά! Τότε, η μεταξύ τους σχέση αλλάζει ριζικά και δοκιμάζεται δέκα φορές περισσότερο απ’ ότι πριν. Τότε, θα δείξουν αν αντέχουν. Μια μαμά μοιράζεται μαζί μας πώς άλλαξε η σχέση της με τον άντρα της αφού απέκτησαν τον γιο τους και αισθάνεται τυχερή γι’ αυτό που ανακάλυψε: ότι ο άντρας της αποδείχθηκε ότι είναι ακόμα καλύτερος άνθρωπος αφού έγινε πατέρας!
«Αναρωτιέμαι αν οι σύμβουλοι γάμων κάνουν τις εξής ερωτήσεις στα ζευγάρια που ετοιμάζονται να γίνουν γονείς:
Πώς θα αισθανόσαστε αν έπρεπε να βοηθήσετε την γυναίκα/ άντρα σας να καθαρίσει τον εμετό του μωρού στις 3 τα ξημερώματα;
Ή αν έπρεπε να χειριστείτε την ξαφνική έκρηξη οργής του μικρού σας μπροστά σε κόσμο; Θα είχατε την υπομονή να αποφασίσετε μαζί τι θα κάνατε;
Τίποτα άλλο δεν μπορεί να «δοκιμάσει» περισσότερο μια σχέση από το παιδιά. Τίποτα.
Νομίζεις ότι ξέρεις τον σύντροφό σου όταν παίρνεις την απόφαση να τον παντρευτείς. Αλλά τις στιγμές που είστε και οι δύο εξαντλημένοι, που έχετε φτάσει στα όριά σας, που πρέπει να πάρετε ένα σωρό αποφάσεις για την ανατροφή των παιδιών και που – παρόλα αυτά- πρέπει να συνεχίσετε να κάνετε ο ένας τον άλλον χαρούμενο, τότε βλέπεις πραγματικά ποιον παντρεύτηκες.
Αφού τελειώσει το “μυστήριο” του έρωτα αφού περάσει ο μήνας του μέλιτος και έρχονται τα παιδιά, είναι ώρα ν’ αποκαλυφθεί η αλήθεια!
Πριν τα παιδιά, ο άντρας μου κι εγώ ήμαστε πιο χαλαροί, πιο κοινωνικοί και ελάχιστα νευρικοί. Πλέον, δεν έχουμε ιδέα τι κάναμε πριν γίνουμε γονείς. Τώρα έχουμε πολύ περισσότερη υπομονή για το οτιδήποτε, αλλά δεν φτάσαμε ως εδώ από τον εύκολο δρόμο.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις πρώτες μέρες που γύρισα στη δουλειά μετά την άδεια μητρότητας. Ο γιος μου ήταν 4 μηνών και κάθε μέρα μου ήταν πολύ δύσκολο να τον αφήσω. Επειδή πλέον δεν ήταν σίγουρο ότι θα ήμουν σπίτι για να τον βάλω για ύπνο, έπρεπε να σταματήσω από νωρίς να τον θηλάζω τη νύχτα.
Άρχισα να χρησιμοποιώ θήλαστρο λίγες εβδομάδες πριν επιστρέψω στη δουλειά και ο άντρας μου άρχισε να τον βάζει για ύπνο. Περίμενα, πληγωμένη στο διπλανό δωμάτιο, προσπαθώντας να μην παρέμβω.
Ήταν σκέτη καταστροφή.
Ο γιος μου ούρλιαζε συνέχεια. Επί ώρες. Ο άντρας μου προσπαθούσε να τον ταΐσει, τον κούναγε στην αγκαλιά του, τον νανούριζε στο κάθισμα του αυτοκινήτου, τον έβαζε στο ριλάξ, τον «φάσκιωσε» στην κούνια του. Τον πήγε βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι που επιτέλους τον πήρε ο ύπνος, αλλά μόλις επέστρεψαν σπίτι, η ίδια διαδικασία άρχιζε ξανά από την αρχή.
Το μωρό μας είχε συνηθίσει να τον βάζω εγώ για ύπνο κάθε βράδυ, να αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου, και, όσο κι αν προσπαθούσε ο άντρας μου, δεν ήταν εγώ!
Παρακολουθούσα τις προσπάθειές του σε κατάσταση σοκ. Δεν άντεχα ν΄ακούω τον γιο μου να κλαίει ενώ την ίδια στιγμή θαύμαζα τον άντρα μου που προσπαθούσε τόσο σκληρά κάθε νύχτα, παρά την απόρριψη από το μωρό μας. Συνέχιζε να προσπαθεί, ήταν τρυφερός και δοτικός. Κάθε μέρα προετοιμαζόταν ψυχολογικά για το δύσκολο βράδυ που θα ακολουθούσε και ποτέ δεν εγκατέλειπε.
Θυμάμαι μια νύχτα που μου έλεγε πόσο κουρασμένος ήταν από την άρνηση του μωρού μας να τον δεχτεί και κανένα κόλπο δεν έδειχνε να πιάνει. Του ήταν τόσο δύσκολο, αλλά του είπα ότι θαύμαζα το πόσο τρυφερός ήταν, ειδικά δεδομένων των συνθηκών, και ότι δεν μου το συγχωρούσα που δεν προετοιμαστήκαμε νωρίτερα γι’ αυτή την αλλαγή.
Όσο πέρναγε ο καιρός και ήμουν σχεδόν έτοιμη να αφήσω τη δουλειά μου, να αγχωθώ για τα οικονομικά της οικογένειας αργότερα και να μείνω σπίτι, η κατάσταση έγινε καλύτερη. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ο άντρας μου βρήκε τον δρόμο και τον τρόπο να χειριστεί την κατάσταση. Και τις επόμενες μέρες έφευγα για τη δουλειά και ήξερα ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
Μετά, έγιναν «κολλητοί» και ο άντρας μου κατάλαβε ότι τα μωρά είναι σαν τα ενδιαφέροντα μέρη, που πρέπει να εξερευνήσεις.
Το μόνο που ήθελε ήταν να είναι ευτυχισμένος ο γιος μας. Εκείνος του πήρε καινούρια παιχνίδια, εμπλούτισε τη βιβλιοθήκη του και του πήρε έναν πάγκο εργασίας.
Κάποιες φορές, κάτω από έναν σκληρό, εύσωμο άντρα αποδεικνύεται ότι υπάρχει η πιο τρυφερή και γλυκιά πλευρά του. Ήξερα ότι ο άντρας μου ήταν έτσι, αλλά όταν γίναμε γονείς το κατάλαβα πολύ περισσότερο.
Όλοι οι γονείς τρελαίνονται κάποια στιγμή με τους γρήγορους ρυθμούς των παιδιών και τις υποχρεώσεις του νοικοκυριού και εμείς δεν είμαστε η εξαίρεση. Αλλά όταν θυμάμαι όσα έχουμε περάσει μαζί, το μόνο που μου μένει, είναι το πόσο δυνατός ήταν ο άντρας μου και πώς κατάφερε να μείνει δίπλα μου και στις κακές και στις καλές στιγμές. Ήταν πάντα εκεί για να με βοηθήσει όταν τα παιδιά ήταν άρρωστα, να καθαρίσει τον εμετό και τα γιο γιο τους και να δείξει την αγάπη του ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές. Είμαι χαρούμενη που τώρα ξέρω ποιον πραγματικά παντρεύτηκα!»
