nataleme.gr Εδώ θα τα λέμε όλα! 
Αλλά αντί γι’αυτό, η φωτογράφος μετέτρεψε την οργή της σε τέχνη. Το αποτέλεσμα είναι το “It Happens”, μια σειρά φωτογραφιών που απεικονίζουν τον βιασμό στο πανεπιστήμιο σε σημεία όπου μπορεί να συμβεί: στο μπάνιο, στην τάξη, στα αποδυτήρια, πίσω από έναν κάδο.
Συνήθως δεν είναι τα υπόγεια από τα σπίτια αδελφοτήτων ή τα κλαμπ τα μέρη στα οποία γίνεται κάτι τέτοιο. Πάνω από το 85% των θυμάτων γνωρίζουν αυτούς που τους έκαναν επίθεση και οι φωτογραφίες της Mazurkevich είναι πιο ρεαλιστικές, δείχνοντας τα ιδιωτικά, καθημερινά μέρη που λαμβάνει χώρα μία σeξουαλική κακοποίηση.
Σε κάθε φωτογραφία, τα θύματα – τα οποία εκπροσωπούν ένα ευρύ φάσμα φύλων, φυλών και σeξουαλικού προσανατολισμού – κοιτάζουν κατευθείαν μέσα στην κάμερα της Mazurkevich.
“Αυτές οι φωτογραφίες σας ζητάνε να μπείτε στην θέση τους”, δήλωσε σε μια συνέντευξη την Τετάρτη. “Έχουν οπτική επαφή με τα θύματα και είναι μια κραυγή για βοήθεια.”
Το “It Happens” είναι η συνέχεια μιας προηγούμενης σειράς φωτογραφιών με το όνομα “Dear Brock Turner”, ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε τον Απρίλιο μετά την καταδίκη του Turner. O Turner κρίθηκε ένοχος για 3 κακουργήματα για την κακοποίηση μιας αναίσθητης γυναίκας η οποία ήταν ξαπλωμένη στο έδαφος πίσω από έναν κάδο.
Τα πορτρέτα δείχνουν γυναίκες με το σουτιέν μόνο να κρατάνε σήματα που λένε “Έπρεπε να ξέρω πώς να προστατέψω τον εαυτό μου” και “Η φούστα μου ήταν πολύ κοντή” – συνήθεις κατηγορίες των θυμάτων βιασμού – ενώ από πίσω τους κάποιος απλώνει τα χέρια τους πάνω τους.
Θα ήταν εύκολο για την Mazurkevich να την πει στον Turner, του οποίου η χαλαρή ποινή τον έχει κάνει το πρότυπο του προνομιούχου άντρα και του ελαττωματικού συστήματος δικαιοσύνης, αλλά η φωτογράφος ήθελε να επεκτείνει την συζήτηση.
“Αν δεν υπήρχε η τελευταία φωτογραφία”, λέει αναφερόμενη στην τελική φωτογραφία του “It Happens”, “δεν θα είχε να κάνει με τον Brock Turner – θα ήταν γενικότερα για την σeξουαλική κακοποίηση.”
“Υπάρχουν πολλές υποθέσεις για τις οποίες ο κόσμος δεν γνωρίζει και συμβαίνουν καθημερινά”, συνέχισε. “Ήθελα η σειρά να μιλάει από μόνη της και να δείχνει ότι συμβαίνει στον καθένα, οπουδήποτε και οποτεδήποτε.”
Η Mazurkevich, θύμα σeξουαλικής κακοποίησης και η ίδια, είπε ότι δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι που δεν είχε ξανακάνει για να ολοκληρώσει την φωτογράφιση: να μπει στην ψυχοσύνθεση του δράστη. Ρώτησε τον εαυτό της, πού θα προσπαθούσε κανείς να κακοποιήσει κάποιον; Πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την δύναμη του;
Πώς θα μπορούσε να βεβαιωθεί ότι το θύμα δεν θα την γλίτωνε; Πώς θα μπορούσε να βεβαιωθεί ότι κανείς δεν θα τους έβλεπε; Ήθελε επίσης να είναι προσεκτική με τα στερεότυπα, να μην απεικονίσει τους έγχρωμους σαν δράστες και να υπενθυμίσει στους θεατές ότι η σeξουαλική κακοποίηση δεν είναι πρόβλημα μόνο των στρέιτ σχέσεων.
Τέλος, ήθελε να βεβαιωθεί ότι τα μοντέλα που πόζαραν σαν θύματα δεν ένιωθαν ότι θυματοποιούσαν τον εαυτό τους. “Το στήσιμο αυτών των φωτογραφιών με έκανε να σκεφτώ “Το έχω περάσει αυτό’”, είπε η Mazurkevich. “Βεβαιώθηκα ότι τα μοντέλα ένιωθαν άνετα και μετά τους είπα, “Φανταστείτε τον εαυτό σας σε αυτή την θέση. Ταυτιστείτε με αυτή την θέση.’”
H Mazurkevich είπε ότι η τελευταία φωτογραφία στέλνει το μήνυμα της, αποκαλώντας την φωτογραφία της γυναίκας πίσω από τον κάδο – την μόνη φιγούρα στην σειρά που εμφανίζεται μόνη της, χωρίς τον δράστη – μια προσπάθεια να “ξυπνήσει” τους θεατές.
Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η σειρά θα παραμένει πάντα ανολοκλήρωτη.
“Απεικόνισα ό,τι μπορούσα και θα μπορούσα να συνεχίσω να φωτογραφίζω ακόμα περισσότερα σενάρια, αλλά αυτό θα σήμαινε χιλιάδες ακόμη φωτογραφίες”, είπε η Mazurkevich. “O λόγος; Υπάρχουν άπειρα περιστατικά σeξουαλικής κακοποίησης στον κόσμο και θα ήταν αδύνατο να απεικονίσω κάθε ένα από αυτά.”
Ποια είναι η άποψή σας πάνω στο θέμα;
