«Όταν ήμουν μικρή ένιωθα ότι είχα την χειρότερη μαμά του κόσμου. Σήμερα το μόνο που θέλω να της πω είναι…»

«Έχουμε την τάση να ξεχνάμε ότι οι μητέρες μας δίνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας μας. Ως ενήλικες κοιτάμε πίσω και καταλαβαίνουμε ότι τους οφείλουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη που μας έκαναν τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα. Η αγάπη και η φροντίδα τους είναι ανεκτίμητες, ακόμη και όταν κάνουμε λάθη…
Είχα την πιο κακιά μητέρα στον κόσμο. Ενώ άλλα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να τρώνε γλυκά για πρωινό, εγώ αναγκάστηκα να τρώω χυλό, αυγά και τοστ.»

«Όταν άλλα παιδιά αγόραζαν αναψυκτικά και καραμέλες, εγώ έτρωγα σπιτικό σάντουιτς. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, δεν ήμουν πολύ χαρούμενη στο δείπνο. Υπήρχε μόνο μία σκέψη που με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα: δεν ήμουν μόνη. Η αδελφή μου και τα δύο αδέρφια μου είχαν όλοι την ίδια μητέρα όπως εγώ και περνούσαμε τα ίδια.»

«Όταν βγαίναμε για να παίξουμε, έπρεπε να την ενημερώσουμε ακριβώς πότε θα γυρίσουμε σπίτι και δεν μας επέτρεπε να καθυστερούμε ούτε λεπτό. Μας ανάγκαζε να φορούμε καθαρά ρούχα και να έχουμε μπάνιο καθημερινά, ενώ άλλα παιδιά φορούσαν τα ίδια ρούχα για μέρες.
Αλλά αυτό δεν ήταν όλο! Υπήρχε πάντα αυστηρή πειθαρχία. Ακόμα και όταν κοιμόμαστε αργά το βράδυ, έπρεπε να σηκωθούμε το επόμενο πρωί στις 8.»

«Έπρεπε να πλένουμε τα πιάτα μας, να φτιάχνουμε τα κρεβάτια μας, να μαγειρεύουμε και να κάνουμε και άλλες δουλειές.»

«Μας έκανε να λέμε την αλήθεια, όλη την αλήθεια, και τίποτα άλλο παρά την αλήθεια, ακόμα και όταν η αλήθεια δεν ήταν όμορφη.
Περνούσε ο καιρός, αλλά η ζωή μας δεν βελτιώθηκε. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε στο κρεβάτι και να υποκρινόμαστε ότι ήμασταν άρρωστοι, έτσι δεν χάναμε ούτε μέρα από το σχολείο όπως τα άλλα παιδιά. Επίσης, έπρεπε να πάρουμε τους καλύτερους βαθμούς. Η μητέρα μας απαιτούσε πάντα να κάνουμε το καλύτερό σε όλα.»

«Καθώς περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποίησα κάτι το σημαντικό. Η μητέρα μου είχε κάνει κάτι πραγματικά τρομερό και τα αποτελέσματα μίλησαν από μόνα τους: πήγα στο πανεπιστήμιο και ποτέ δεν είχε ποτέ πρόβλημα με το νόμο. Το ίδιο και τα αδέρφια μου.
Δεν μας επέτρεπε να κάνουμε πολλά από τα διασκεδαστικά και ενδιαφέροντα πράγματα που έκαναν οι φίλοι μας. Αλλά αυτό μας έκανε αξιοπρεπείς και ειλικρινείς ανθρώπους.
Τώρα προσπαθώ να δώσω στα παιδιά μου την ίδια εμπειρία γιατί νοιώθω ευγνώμον στην μητέρα μου.
Μερικές φορές καταλαβαίνουμε πολλά χρόνια αργότερα τι πραγματικά σημαίνει να είσαι πατέρας ή μητέρα. Και μόνο τότε εκτιμούμε όλα αυτά που έκαναν για εμάς που τότε μας φαινόταν τόσο άδικα.»