nataleme Εδώ θα τα λέμε όλα! 
Και φυσικά, αυτή δεν ήταν άλλη από τη γιαγιά μας. Ήταν η γυναίκα που σου έκανε όλα τα χατίρια κι αυτός μάλιστα ήταν ο πιο συχνός λόγος που τσακωνόταν με τη μαμά σου. Ήταν η γυναίκα που παρόλο που είχε μεγαλώσει, είχε ακόμα το κουράγιο και τη δύναμη να μεγαλώσει άλλο ένα παιδί… εσένα!
Τις ώρες που η μαμά σου έλειπε, έπαιρνε αυτή τη θέση της και με κέφι πάντα προσπαθούσε να σε κάνει να περάσεις όσο πιο καλά γινόταν. Σε έπιανε από το χέρι και πηγαίνατε βόλτες, πολλές βόλτες. Είχε την υπομονή να σου απαντάει σε κάθε ερώτηση που μπορεί να της έκανες. Ακόμα κι όταν μεγάλωσες, συνέχιζε να σου συμπεριφέρεται λες και ήσουν μικρό παιδάκι.
Μα μην την παρεξηγείς. Γι’ αυτήν είσαι το μικρότερο παιδί της. Γι’ αυτό λοιπόν κάθε φορά που σε βλέπει, θέλει να σε παίρνει αγκαλιά όπως τότε.
Η γιαγιά σου ήταν δίπλα σου στις πιο σημαντικές σου στιγμές, στα πρώτα σου βήματα, στις πρώτες σου λέξεις. Στην πρώτη σου μέρα στο σχολείο, που ακόμα κι εκεί να μη βρισκόταν σε περίμενε στο σπίτι για να της πεις τις εντυπώσεις σου. Στην πρώτη παράσταση που έδωσες στα πλαίσια μιας σχολικής εορτής, στην πρώτη σου παρέλαση.
Έχει ζήσει τόσα πολλά δίπλα σου που αποτελεί δικαιωματικά ένα μεγάλο κομμάτι σου. Τη νιώθεις, όπως είναι επόμενο άλλωστε, σαν μια δεύτερη μητέρα, τόσο άξια κι ικανή να είναι δίπλα σου όπως η βιολογική σου μάνα.
Βέβαια σ’ αυτήν τη γυναίκα, βλέπεις πολύ πιο φανερά το χρόνο να περνάει πάνω της. Βλέπεις το πρόσωπο της να γερνάει όλο και πιο γρήγορα και τα μάτια της ξαφνικά σαν να φαίνονται πιο κουρασμένα. Προσοχή όμως, τα μάτια της μόνο, όχι το βλέμμα της. Αυτό θα μένει πάντα το ίδιο κάθε φορά που σε κοιτάει. Κι ο χρόνος περνά και ξαφνικά έρχεται ο καιρός που πρέπει εσύ να τη φροντίσεις και να τη βοηθήσεις. Πρέπει εσύ να της κάνεις παρέα όσο αυτή βρίσκεται ξαπλωμένη και δεν έχει δυνάμεις να σηκωθεί. Πρέπει να της κρατήσεις το χέρι και να της δώσεις δύναμη, όπως έκανε κι αυτή κάθε φορά που εσύ έπεφτες και σε βοηθούσε να ξανασταθείς στα πόδια σου.
Της το χρωστάς άλλωστε για όλα αυτά που έχει κάνει για εσένα.
Και δυστυχώς θα έρθει κι αυτή η μέρα που θα τη χάσεις. Που το σπίτι της πλέον θα δείχνει άδειο κι υπερβολικά ήσυχο. Ωστόσο, το τέλος είναι φαινομενικό, καθώς εσύ θα την κουβαλάς πάντα μέσα σου. Και την ίδια, αλλά και τις αναμνήσεις που έχεις με εκείνη. Αν προσπαθήσεις να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, οι περισσότερες εικόνες θα έχουν να κάνουν μ’ αυτήν τη γυναίκα. Θα βλέπεις όλες τις παραξενιές της γιαγιάς σου μέσα από τη μητέρα σου και θα την κοροϊδεύεις γι’ αυτό.
Πάντα θα ζει ανάμεσα σου και πάντα θα ξέρεις πως η αγάπη της θα σε ακολουθεί.
