«Την ημέρα που πέθανε η κόρη σας..» – Η σπαρακτική επιστολή μιας Νοσοκόμας προς την Οικογένεια που έχασε ξαφνικά το Κορίτσι της

«Ένα ανοιχτό γράμμα για τους γονείς στους οποίους ανακοίνωσα ότι η κόρη τους πέθανε το πρωί.» Διαβάστε την δυνατή ιστορία:
«Ήσασταν συντετριμμένοι. Σοκαρισμένοι. Έφεραν την κόρη σας σήμερα το πρωί σε αδρανή κατάσταση. Ήταν σχεδόν νεκρή, αλλά ήταν μόλις 18, κι έτσι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε.

Δουλέψαμε πάνω της για 45 ολόκληρα λεπτά. Αλλά δεν υπήρχε επιστροφή από ένα τέτοιο κλειστό κάταγμα κρανίου. Δεν σας το λέγαμε, απλώσαμε τα μαλλιά της για να μην δείτε πόσο είχε πρηστεί. Κανένας γονιός δεν πρέπει να βλέπει το μωρό του έτσι.
Κι εγώ έπρεπε να σταθώ δίπλα στον γιατρό ενώ ανακοίνωνε τα νέα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Διόρθωση, δεν υπάρχει “καλύτερος” τρόπος. Είναι φρικτά νέα. Ο κόσμος σας έχει πλέον έναν άνθρωπο λιγότερο. Όχι, πιθανόν να μην υπέφερε. Η σύγκρουση του αυτοκινήτου, στην οποία ένα άτομο βρέθηκε σε κρίσιμη κατάσταση και άλλα δύο με ήπια τραύματα, έγινε τόσο γρήγορα που δεν το κατάλαβε εκείνη.
Πέσατε στο βρόμικο πάτωμα του νοσοκομείου, χωρίς να σας νοιάζουν τα μικρόβια που μπορεί να υπήρχαν εκεί. Ο κόσμος σας είχε μόλις γίνει κομμάτια. Είστε κομμάτια. Κι έγω στέκομαι εκεί με σοβαρό ύφος, με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά μου. Πιάνετε ο ένας τον άλλο. Φωνάζετε. Κλαίτε.
Δεν αλλάζω την έκφραση του προσώπου μου. Σας προσφέρω ό,τι βοήθεια μπορώ. Αρνείστε και κρατιέστε πιο σφιχτά ο ένας από τον άλλο. Στέκομαι άβολα δίπλα σας. Σας δίνω χαρτομάντιλα. Ένα ποτήρι νερό. Στέκομαι μόνη για να σας στηρίξω.

Είμαι εδώ σαν κολόνα υποστήριξης και κατανόησης για να προσπαθήσω να απαλύνω τον πόνο σας με τον πιο διπλωματικό και πολιτικά σωστό τρόπο που επιτρέπει το νοσοκομείο. Κουνάω το κεφάλι μου. Σας χτυπάω στην πλάτη. Τελικά, πρέπει να φύγω. Έχουν φτάσει συγγενείς σας και ξέρω ότι είστε σε καλά χέρια.
Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι κι εγώ είμαι συντετριμμένη. Κλαίω στον γυρισμό για το σπίτι. Έψαξα την κόρη σας στο Facebook. Ήταν όμορφη. Είχε μόλις τελειώσει το λύκειο. Είχε μια ολόκληρη ζωή και έναν κόσμο μπροστά της. Δεν είναι δίκαιο.
Χτυπάω το τιμόνι και θυμώνω όταν φτάνω σπίτι και παρκάρω. Πετάω την τσάντα στην κουζίνα. Πέφτω στο πάτωμα, όπως εσείς, και κλαίω. Παρ’όλο που είμαι πολύ μικρή για παιδιά στην ηλικία της κόρης σας, έχω έναν μικρότερο αδερφό που είναι 18. Κάνει αυτό ακριβώς που έκανε και η κόρη σας: βόλτες στους δρόμους αργά την νύχτα. Θα μπορούσε να ήταν εκείνος στην θέση τους.
Λυπάμαι πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεστε. Ειλικρινά, δεν ξέρετε πόσο. Αλλά εγώ ξέρω. Κι ελπίζω να ξέρει και η κόρη σας. Δεν την ήξερα, αλλά την θρήνησα με τον ίδιο τρόπο. Εμείς οι νοσοκόμες μπορεί να μην το δείχνουμε κάποιες φορές, δεν μπορούμε να το δείξουμε – είτε λόγω της πολιτικής του νοσοκομείου, είτε για να δείξουμε θάρρος – αλλά νοιαζόμαστε.
Οι πόνοι σας είναι δικοί μας πόνοι. Θρηνούμε μαζί σας. Γι’αυτό, να ξέρετε ότι ένιωσα τον θρήνο σας. Τον μοιράστηκα.»