nataleme Εδώ θα τα λέμε όλα! 
Όλα ξεκίνησαν 25 χρόνια πριν, όταν η Linda ήταν ακόμα μεταπτυχιακή φοιτήτρια και της ζητήθηκε να συμμετάσχει σε ένα πρωτοποριακό πρότζεκτ για να βοηθήσει μια μικρή ομάδα χιμπατζήδων να προσαρμοστεί στην ζωή έξω από ένα εργαστήριο ηπατίτιδας, το μόνο μέρος που είχαν γνωρίσει.
Οι χιμπατζήδες έχουν κατά 98,8% όμοιο DNA με τους ανθρώπους, είναι δηλαδή οι πιο κοντινοί συγγενείς μας. Γι’αυτό το λόγο έχουν χρησιμοποιηθεί εκτενώς σε έρευνες, από την ανάπτυξη και την δοκιμή εμβολίων ως και την προετοιμασία για αποστολές στο διάστημα. Δεν είναι μόνο το DNA τους που μας συνδέει. Έχουν επίσης παρόμοια κοινωνική συμπεριφορά και βιώνουν τα ίδια συναισθήματα χαράς και στεναχώριας με μας.
Είναι λυπηρό, λοιπόν, που εδώ και πολλά χρόνια οι χιμπατζήδες που χρησιμοποιούνται σαν πειραματόζωα συχνά δεν επιβιώνουν και όσοι «αποσύρονται» από τς ερευνητικές εγκαταστάσεις συνήθως περνάνε τις ζωές τους σε κλουβιά.
Χάρη στη Linda όμως, όλα άρχισαν να αλλάζουν το 1974.
Η Linda εισήγαγε μια ομάδα χιμπατζήδων στην ζωή εκτός του εργαστηρίου, βοηθώντας τους να προσαρμοστούν στην ελευθερία σε μια περίοδο τεσσάρων χρόνων. Το νέο τους σπίτι ήταν ένα πάρκο-σαφάρι στη Φλόριντα. Τα ζώα ζούσαν στο δικό τους, ελεύθερο περιβάλλον, χωρισμένα από τους επισκέπτες του πάρκου με μία τάφρο και μπορούσαν να απολαύσουν την ηρεμία που τους άξιζε.
Η επιστροφή στην άγρια φύση δεν ήταν επιλογή, αφού είτε αιχμαλωτίστηκαν πολύ μικροί είτε γεννήθηκαν αιχμάλωτοι και μεγάλωσαν σε κλουβιά. Ωστόσο, γενικότερα η προσαρμογή σε μια ζωή εκτός κλουβιού είναι ένα μεγάλο βήμα. Την μεγάλη μέρα της αρχικής απελευθέρωσης τους, η Linda κοίταζε με ευχαρίστηση τα διστακτικά ζώα να μυρίζουν το γρασίδι για πρώτη φορά και να κινούνται ελεύθερα.
Φρόντιζε όποιο ζώο ήταν άρρωστο και περνούσε τον υπόλοιπο χρόνο της γιατρεύοντας ψυχικά τραύματα. Ήταν ένα τεράστιο εγχείρημα το να βοηθήσει αυτά τα ζώα να προσαρμοστούν σε μια ζωή σχετικής ελευθερίας.
Αλλά τελικά η Linda έπρεπε να αποχαιρετήσει τους χιμπατζήδες με τους οποίους είχε δεθεί τόσο. Τα ζώα είχαν μάθει να ζουν όσο πιο ανεξάρτητα γινόταν. Αν και της ήταν πολύ δύσκολο, η Linda άφησε τους χιμπατζήδες και συνέχισε με το επόμενο πρότζεκτ, ικανοποιημένη γνωρίζοντας ότι τα ζώα που είχε βοηθήσει είχαν πετύχει.
Περίπου 18 χρόνια αργότερα η Linda πήγε να επισκεφτεί τους χιμπατζήδες στο πάρκο της Φλόριντα. Δύο από τους 9 – η Doll και η Swing – ήταν ακόμα ζωντανές. Δεν ήταν σίγουρη ότι οι χιμπατζήδες θα την θυμούνταν ή αν θα ήταν επικίνδυνοι. Οι ενήλικες χιμπατζήδες είναι πιο δυνατοί από τους ανθρώπους.
Καθώς η Linda πλησίασε το νερό που αποτελούσε το όριο του περιφραγμένου χώρου, μιμήθηκε τους ήχους που κάνουν οι χιμπατζήδες όταν χαιρετιούνται.
Η Linda αναγνώρισε αμέσως την Doll και την Swing και φαινόταν ότι κι εκείνη τους είχε τραβήξει την προσοχή.
«Με θυμάστε;», ρώτησε καθώς τις πλησίαζε. Τότε συνέβη κάτι εκπληκτικό:
Η Swing άπλωσε τα δάχτυλα της και τράβηξε την Linda απαλά στην αγκαλιά της.
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η Doll και η Swing ήξεραν ότι αγκάλιαζαν την γυναίκα που είχε σώσει τις ζωές τους τόσα χρόνια πριν. Δεν συμπεριφέρονταν ποτέ έτσι με ξένους.
Η Linda συγκινήθηκε από την τρυφερή υποδοχή. Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα και ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα ανάμεσα τους.
Η Linda θυμήθηκε τα πρώτα τους χρόνια μαζί και μίλησε μαζί τους, λες και περίμενε να πάρει απάντηση. Ήταν ξεκάθαρο ότι είχε έναν ξεχωριστό δεσμό με τα ζώα αυτά.
Είναι τόσο υπέροχο να βλέπεις ότι αυτός ο ξεχωριστός δεσμός έχει κρατήσει ακόμη και μετά από τόσα χρόνια απουσίας.
«Οι χιμπατζήδες μας έχουν δώσει τόσα πολλά σε αυτόν τον κόσμο», είπε η Linda στο ντοκιμαντέρ. «Τόση γνώση για τους εαυτούς μας, για την κοινωνική μας ζωή και για τις προδιαθέσεις μας.»
«Αυτοί οι χιμπατζήδες μου έχουν διδάξει το σθένος. Όλοι τους έχουν περάσει τρομερές αντιξοότητες, κι όμως συγχωρούν και είναι ολόκληροι ξανά.»
Το PBS έκανε ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία τους. Δείτε ένα απόσπασμα, το οποίο δείχνει την συγκινητική επανένωση τους:
