Ο πατέρας μου με βίαζε από τα 7 μου και εγώ νόμιζα ότι αυτό γίνεται σε κάθε οικογένεια

Είχε οικειοποιηθεί όλο αυτό στο μυαλό μου, νόμιζα ότι έτσι πρέπει να γίνεται σε μια οικογένεια, ότι αυτό είναι το σωστό μέσα σε μια πενταμελή «αγαπημένη»-κατά τα λεγόμενα του κόσμου-οικογένεια
Μέχρι που έκανα τη πρώτη μου σχέση, τότε που κατάλαβα πως η μεγαλύτερή μου ανάγκη στη σχέση αυτή, ήταν να με πάρει από εκεί μέσα…
Φυσικά ο μόνος που είχε πρόβλημα με τη σχέση αυτή, ήταν ο πατέρας μου.Πέρασαν δύο πολύ όμορφα χρόνια με το παλικάρι αλλά η σχέση έληξε διότι ήμασταν πολύ μικροί. Μετά ήρθε στη ζωή μου ένας άλλος άνθρωπος, από τον οποίο είχα ακριβώς την ίδια ανάγκη: Να φύγω! Αρραβωνιαστήκαμε όταν ήμουν 19 ετών κι αυτός 22 μόνο και μόνο για να με αφήσει ο πατέρας μου, μετά από 3 χρόνια σχέση, να πάω διακοπές μαζί του. Το ήξερα όμως, το ένιωθα ότι η σχέση αυτή δεν θα προχωρούσε γιατί απλά δεν ταιριάζαμε. Κι έτσι έγινε.

Πέρασε ένας χρόνος, ήρθε στη ζωή μου ο άνθρωπος που ήταν το κερασάκι στη τούρτα και ο πατέρας του μοναδικού ανθρώπου που δεν θα πάψω ποτέ, να αγαπάω: Του γιού μου. Δεν μπορώ να πώ ότι τον αγάπησα πολύ. Αλλά κατάφερε να κάνει αυτό που έψαχνα σε όλες μου τις σχέσεις: Να με πάρει από εκεί μέσα. Παντρευτήκαμε και μετά από λίγα χρόνια ήρθε στο κόσμο το παιδί μας. Πάλευα καθημερινά από τη πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, να κρατήσω αυτή τη σχέση μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Βίωσα τον εξευτελισμό, την απόρριψη, τη λεκτική κακοποίηση, αυτή τη φορά από τον άντρα μου. Όταν όμως έχεις ανεχτεί τη κακοποίηση σε τόσο τρυφερή ηλικία και μάλιστα από τον ίδιο σου τον πατέρα, πώς να μην ανεχτείς τις υπόλοιπες;
Έλεγα θα περάσει, θα αλλάξει. 15 χρόνια έπρεπε να περάσουν για να καταλάβω ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ώσπου ένα 9χρονο πλάσμα, μου έδειξε με τον τρόπο του, ότι αυτό πρέπει να τελειώσει, ειδικά όταν είδα το παιδί να εκδηλώνει ψυχοσωματικά προβλήματα, η λύση ήταν μονόδρομος. Ένα βράδυ τον πήρα και έφυγα, μακριά απ’ όλους και απ’ όλα.Πρώτον για να σώσω το παιδί μου και μετά τον εαυτό μου. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτές τις αντρικές φιγούρες, που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Το παιδί φυσικά συνεχίζει να έχει επαφές με τον πατέρα του όταν το θελήσει ο ίδιος. Εγώ δεν θέλω πια καμία.
Όσο μπορώ, μαζεύοντας τα κομμάτια μου στα 35 μου χρόνια, είμαι και θα είμαι πάντα πατέρας, γιαγιά και παππούς γι’ αυτό το παιδί. Ξέρω ότι η έλλειψη όλων αυτών από τη ζωή του, θα χαραχτεί στη μνήμη του αλλά καλύτερα έτσι, παρά να έχει μνήμες και βιώματα όπως τα δικά μου όταν ήμουν παιδί κι αργότερα όταν μεγάλωσα. Συνεχίζω ακόμη να παλεύω. Αλλά παλεύω για μένα και το παιδί μου, μακριά απ’ όλους και όλα. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό, έχω απλώσει τις φτερούγες μου σε αυτή τη ψυχούλα και δεν θα αφήσω κανέναν και τίποτα να την τραυματίσει!
Αγγελική