Καλησπέρα σας.
Ονομάζομαι Μαρία, είμαι 35 χρονών, είμαι παντρεμένη 10 χρόνια και έχω δύο παιδάκια.
Παλεύω πολύ καιρό μέσα μου για το αν θα σας στείλω την ιστορία μου αλλά πραγματικά θα ήθελα να την δημοσιοποιήσετε ώστε να ακούσω την γνώμη των αναγνωστών σας στο πρόβλημα που αντιμετωπίζω.
Θα πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Τον άντρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 20 ετών και δημιούργησα σχέση μαζί μου μετά από παρότρυνση κοινού, γνωστού μας ιερέα.
Το λάθος μου ήταν ότι δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ και το μόνο που μας ένωνε ήταν κοινές αντιλήψεις, ενδιαφέροντα, απόψεις ζωής…Ηδη πριν τον γάμο, έβλεπα κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν αλλά ποτέ δεν είχα την δύναμη να του πω να χωρίσουμε.
Μετά από κάποια χρόνια σχέσης, παντρευτήκαμε  και αποκτήσαμε τα παιδάκια μας. Τα προβλήματα άρχισαν  μετά την απόκτηση του δεύτερου παιδιού μας. Και εξηγούμαι…
Ο σύζυγός μου ανήκει στην μερίδα εκείνη των ανθρώπων της Εκκλησίας για τους οποίους, η χρήση αντισυλληπτικών μεθόδων αποτελεί αμαρτία.
Μετά λοιπόν τον ερχομό του δεύτερου παιδιού, δεν ήθελα από την μεριά μου άλλο παιδί, ενώ εκείνος ήθελε. Εφόσον όμως, ο σύζυγός μου δεν ενέκρινε οποιαδήποτε αντισυλληπτική μέθοδο, η σεξουαλική ζωή μεταξύ μας χάθηκε εντελώς.
Οσο και αν σας φαίνεται απίστευτο, έχουν περάσει 3 χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε επαφή.
Φυσικό επακόλουθο αυτής της κατάστασης είναι να έχουμε εδώ και καιρό απομακρυνθεί και ψυχικά, να έχει χαθεί η επικοινωνία μεταξύ μας και η σχέση μας να είναι κυρίως διεκπεραιωτική για θέματα καθημερινότητας.
Και τώρα τίθεται το μεγάλο ερώτημα…
Μένω σε αυτόν τον γάμο για χάρη των παιδιών ή φεύγω, για να μην θυσιάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου δίπλα σε έναν άνθρωπο για τον οποίο δεν αισθάνομαι τίποτα και με τον οποίο είμαστε μόνο γονείς και όχι ζευγάρι;
Σας παρακαλώ, θέλω την γνώμη σας!!