Μία Μητέρα έλεγε για χρόνια Ψέματα στην Κόρη της. Ο Λόγος; Πολύτιμος!

«Από τότε που ήμουν 12 χρονών, λάμβανα ένα λευκό τριαντάφυλλο στα γενέθλιά μου κάθε χρόνο. Δεν υπήρχε ποτέ κάρτα. Μετά από μερικά χρόνια, τελικά εγκατέλειψα την αναζήτηση για τον αποστολέα και απλά χαιρόμουν για τα υπέροχα δώρα.
Αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να φαντάζομαι ποιος μπορεί να είναι ο αποστολέας. Ήταν κάποιος που ήταν γοητευμένος με μένα, αλλά πολύ ντροπαλός για να το δείξει; Ίσως ακόμη και ένα αγόρι που μου άρεσε; Ήταν υπέροχο να γεμίζω με τέτοιες σκέψεις τις βροχερές ημέρες.
Η μαμά μου συχνά περνούσε χρόνο μαζί μου και μαντεύαμε μαζί. Με ρώτησε αν είχα κάνει ποτέ χάρη σε κάποιον, ο οποίος κρυφά ήθελε να με ευχαριστήσει. Η μαμά πάντα προσπαθούσε να διεγείρει τη φαντασία μου, επειδή ήθελε να είμαι δημιουργική.

Δυστυχώς μας βρήκαν δύσκολες στιγμές. Ένα μήνα πριν από την αποφοίτησή μου, ο πατέρας μου πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο. Τα συναισθήματά μου ήταν μεταξύ θλίψης, μοναξιάς, φόβου και θυμού, δεδομένου ότι θα έχανε όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου από εκείνη τη στιγμή. Έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για την αποφοίτηση και χορό μου, ακόμα κι αν ήμουν τόσο ενθουσιασμένη μετά από τόσα χρόνια σχολικής μελέτης.
Η μητέρα μου δεν ήθελε να με ακούει να μιλάω έτσι, παρόλο που θρηνούσε επίσης βαθιά. Μια ημέρα πριν ο μπαμπάς μου πεθάνει, πήγαμε για ψώνια μαζί και αγόρασα ένα φόρεμα για το χορό, πολύ όμορφο, αλλά λίγο μεγάλο. Όμως, λόγω της φρικτής επόμενης μέρας, το είχα ξεχάσει εντελώς. Αλλά η μητέρα μου όχι. Την ημέρα πριν από το χορό, είχε το φόρεμα έτοιμο στο κρεβάτι μου, στο σωστό μέγεθος.
Ήταν πάντα σημαντικό για εκείνη το πώς ένιωσα. Με δίδαξε, ότι ακόμη και στη χειρότερη των περιπτώσεων, πάντα υπάρχει κάτι αντάξιο της αγάπης μας. Κατά βάθος, ήθελε να μοιάζω ακριβώς όπως ένα τριαντάφυλλο: τρυφερό, ισχυρό, με μια μαγική και μυστηριώδη αύρα.

Αλλά, δυστυχώς, η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν 22 ετών, μόλις λίγες μέρες μετά το γάμο μου. Μετά από αυτό το χρόνο, ποτέ δεν ξαναπήρα ένα λευκό τριαντάφυλλο για τα γενέθλιά μου.»