nataleme Εδώ θα τα λέμε όλα! 
Αντιμέτωπος με την πιο δύσκολη επιλογή της ζωής του, καθώς είχε σύνδρομο Άσπεργκερ, έπρεπε να αποφασίσει αν θα κρατήσει ή αν θα δώσει για υιοθεσία τη κόρη του. Η απόφασή του άλλαξε τη ζωή του για πάντα.
Το σύνδρομο Άσπεργκερ είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία, ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα.
«Όλη μου τη ζωή πάλευα με συναισθήματα, φιλικές σχέσεις, εκφράσεις προσώπου, πράγματα που δεν μπορώ εύκολα να καταλάβω ή να αναπτύξω. Η Faith, η κόρη μου, άλλαξε τη ζωή μου. Χάρη στη Faith για πρώτη φορά κατάλαβα τι είναι η αγάπη.
Θυμάμαι την εγκυμοσύνη. Ήταν μια απλά ένα εξόγκωμα στο σώμα της φίλης μου. Ψυχρό ίσως θα σκεφτείτε, δεν έβλεπα ένα μωρό, αλλά τις αλλαγές που θα έρχονταν στην ασφαλή ρουτίνα μου.
Και έτσι ξεκίνησε. Τα ψώνια για το μωρό, ρούχα για το εξόγκωμα. Μερικές φορές προσπαθούσα να το φανταστώ, και έβαζα τη φαντασία μου να δουλέψει, αν και είναι δύσκολο για άτομα σαν και εμένα.
Έφτασε η μέρα που άρχισαν οι συσπάσεις…Πήγαμε στο νοσοκομείο, θα γινόμουν σύντομα πατέρας, εγώ!
14 ώρες πόνου, οι νοσοκόμες να μιλάνε ακαταλαβίστικα, η μυρωδιά του νοσοκομείου, άγχος, οι αισθήσεις μου ήταν έτοιμες να εκραγούν.
Όταν η νοσοκόμα έφερε το μωρό, για μερικές στιγμές το μυαλό μου απλά σταμάτσε. Δε μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάζω, ήταν δική μου! Την έφτιαξα εγώ, από εκείνη τη στιγμή γέμισα με ενθουσιασμό, αγάπη, ελπίδα! Ήμουν πατέρας, ο πιο περήφανος άντρας στον κόσμο!
Σύντομα, μετά από ένα μήνα, ανακάλυψα ότι η Hannah με άφηνε για τον καλύτερό μου φίλο. Θα άφηνε τη Faith μαζί μου.
Ήταν δύσκολο. Τι έπρεπε να κάνω; Οι γονείς μου πρότειναν να τη δώσω για υιοθεσία, αλλά κοιτώντας την και της υποσχέθηκα να μη την αφήσω ποτέ.
Την επόμενη μέρα παραιτήθηκα από τη δουλειά για να τη φροντίζω στο σπίτι. Η φροντίδα της ήταν το πιο δύσκολο που έχω κάνει στη ζωή μου. Το κλάμα ήταν αβάστατο. Οι αισθήσεις μου ήταν τεταμμένες και η κατάθλιψή μου χειροτέρεψε. Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα, ο μοναδικός μου σκοπός ήταν να προσέχω αυτό το πλάσμα. Εξαρτιόταν αποκλειστικά από μένα. Υπήρχαν στιγμές που κλειδωνόμουν στο μπάνιο και έκλαιγα μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Με τον καιρό έγινε πιο εύκολο, επειδή απέκτησα τον έλεγχο. Έγινε λιγότερο τρομακτικό. Έγινε το κοριτσάκι μου, η πριγκίπισσά μου. Έμαθα να της φτιάχνω τα μαλλιά, να την ντύνω όμορφα, να πηγαίνουμε για ψώνια μαζί. Μου λέει τι της αρέσει, βλέπουμε ταινίες μαζί.
Μπορεί να μη γίνω ποτέ τέλειος μπαμπάς, αλλά πραγματικά προσπαθώ σκληρά και την λατρεύω. Η Faith μου έμαθε την αγάπη χωρίς όρους. Αυτό το κοριτσάκι θα εξαρτάται από μένα για πάντα. Είναι μεγάλο διάστημα. Τώρα δουλεύω και σπούδασα όσο πήγαινε νηπιαγωγείο. Τα πράγματα πάνε μόνο καλύτερα τώρα.»
