Η Συγκινητική Ιστορία ενός Άντρα και της Γυναίκας του που πάσχει από Αλτσχάιμερ θα σας κάνει να Δακρύσετε!

Ο άντρας εξηγεί ότι γνωρίστηκε με την γυναίκα του όταν ήταν έφηβοι και ότι είναι παντρεμένοι πάνω από 50 χρόνια – αλλά τώρα δεν μιλάει πλέον, ούτε τον θυμάται τον περισσότερο καιρό, αφού το Αλτσχάιμερ της έχει στερήσει την ικανότητα να λειτουργεί σωστά.

Παρ’όλο που η ιστορία τους είναι πραγματικά συνταρακτική – ο άντρας δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα από αυτά που αγαπάει με την γυναίκα με την οποία πέρασε την ζωή του – δείχνει ταυτόχρονα και την απίστευτη δύναμη της πραγματικής αγάπης.

Λέει ότι γνωρίστηκαν όταν εκείνη ήτα 16 κι εκείνος 19 και ότι έβγαιναν τις Κυριακές. Τελικά πήγε μαζί του στον χορό του σχολείου.
“Ήμασταν συντηρητικοί”, είπε. “Ήμουν αγρότης. Δεν μας άρεσε το swing. Αλλά σε κάθε ραντεβού αγκαλιαζόμασταν και λίγο παραπάνω. Δεν μπορώ να σας πω πότε ερωτευτήκαμε.

Δεν μπορώ καν να σας πω πότε της ζήτησα να με παντρευτεί. Ήταν απλά φυσικό. Νομίζω ότι καθόμασταν στο αυτοκίνητο και της έδωσα το δαχτυλίδι. Δεν έχω πολλές μεγάλες στιγμές να μοιραστώ. Ήμασταν απλοί άνθρωποι. Ήμασταν γεμάτοι χαρούμενες μέρες.”

Η ζωή τους έγινε λιγότερο ιδανική, δυστυχώς, μεγαλώνοντας. Εκείνος άρχισε να καταλαβαίνει ότι κάτι πήγαινε στραβά, καθώς γυρνούσαν σπίτι από την 50η επέτειο τους.

“Μου έλεγε συνεχώς ότι πηγαίναμε από λάθος δρόμο. Ήταν πολύ επίμονη. Δεν της πήγα κόντρα. Την άφηνα να γυρνάει γύρω γύρω, γιατί ήξερα ότι τελικά θα βγαίναμε στον κεντρικό για το Michigan”, είπε. “Το κατάλαβα τότε. Ο πατέρας της είχε άνοια. Και το ίδιο και ο πατέρας του. Έτσι ήξερα τι συνέβαινε.”

Άρχισε να ξεχνά ονόματα και να περπατάει έξω από το σπίτι. Είτε λόγω της απώλειας μνήμης, είτε λόγω του πόνου που thw προκαλούσε, η γυναίκα του προσπαθούσε συχνά να φεύγει. Μια φορά, την κυνήγησε στον δρόμο το βράδυ τρέχοντας για να την πιάσει. “Αλλά μου έφερε αντίσταση. Δεν ήθελε να έρθει σπίτι”, είπε.

Πλέον, δεν μιλάει – εκτός από κάποιες ακατανόητες λέξεις και ήχους – αλλά ο άντρας της λέει, “Ποτέ δεν της λέω να κάνει ησυχία, γιατί αυτό είναι καλύτερο από το τίποτα”.

Δεν μπορούν πλέον να ασχοληθούν με τον εθελοντισμό όπως παλιά κι εκείνη δεν μπορεί πια να παίξει πιάνο. Δεν μπορούν να βγουν και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα από όσα έκαναν παλιά. “Μου λείπει το ότι δεν μπορούμε να βγούμε έξω να χορέψουμε. Ή να πάμε επίσκεψη σε άλλους”, είπε. “Καθόμαστε εδώ τώρα.

Αλλά δεν το βλέπω σαν κατάρα. Είναι τιμή. Είναι αυτό που μου έστειλε ο Κύριος. Υπηρετούσε την οικογένεια όλη της την ζωή”, εξηγεί. “Και τώρα είναι η σειρά μου να την υπηρετήσω. Μπορεί να μην την έχω νοητικά. Αλλά την έχω. Μπορώ ακόμα να την κάνω να χαμογελάσει.”

“Κάνω χαζούς ήχους, την φυσάω και χαμογελάει. Κάθε πρωί καθόμαστε σ’αυτή την καρέκλα και αγκαλιαζόμαστε μέχρι το μεσημέρι. Την κανακεύω πιο πολύ από τα εγγόνια μου. Της αρέσει να βάζει το χέρι κάτω από το πουκάμισο μου και να νιώθει το δέρμα μου. Και ακόμα της αρέσουν τα φιλιά. Μια στο τόσο μου δίνει από ένα…”

Η ιστορία του ζευγαριού συνοδευόταν από αρκετές φωτογραφίες τους αγκαλιά και μία στην οποία το χέρι της γυναίκας περνάει μέσα από το πουκάμισο το άντρα. Και αυτή η ιστορία αγάπης έφτασε σύντομα σε χιλιάδες άτομα, τα οποία αντέδρασαν με πολύ συγκινητικά σχόλια.

“Σε περίπτωση που ο κόσμος το έχει ξεχάσει σε αυτή την περίοδο μισαλλοδοξίας, μίσους και διαμάχης… έτσι είναι η πραγματική αγάπη. Αυτό είναι αγάπη. Αυτή είναι η δύναμη της. Και είναι αποστομωτική”, έγραψε κάποιος.

“Δεν με στεναχωρεί αυτό που διαβάζω. Αισθάνομαι αγάπη, γιατί αυτός ο άντρας είναι η προσωποποίηση της πραγματικής αγάπης. Ο σκοπός του είναι να την φροντίζει. Γιατί την αγαπάει. Υπέροχο”, προσθέτει ένας άλλος.

“Ελπίζω να μπορέσω να βρω κάποιον που να με αγαπάει και να με φροντίζει με τον ίδιο τρόπο που το κάνει αυτός ο άντρας για την γυναίκα του. Αυτή είναι πραγματική αγάπη – όχι τα μεγάλα εντυπωσιακά δώρα ή οι επιδεικτικές χειρονομίες, αλλά τα μικρά πράγματα… και το να είσαι εκεί όπως και να έχει.”

Η εγγονή τους, Kristen Boxman, σχολίασε για να ευχαριστήσει τον κόσμο για τα ευγενικά του λόγια: “Όλα τα σχόλια σας σημαίνουν τα πάντα για την οικογένεια μου και μας αρέσει να ακούμε τις ιστορίες σας. Το μόνο που θέλει ο παππούς είναι να εμπνεύσει και άλλους να αγαπάνε και είναι ευτυχισμένος που το μοιράζεται μαζί σας. Σας ευχαριστούμε άπειρα. Αγαπήστε αυτό που μετράει. Η αγάπη είναι αυτό που μετράει.”