nataleme Εδώ θα τα λέμε όλα! 
Ένας άντρας που έχασε τη μητέρα του σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα επιστρέφει σπίτι από την κηδεία της και παρατηρεί ότι ένα από τα συρτάρια της συρταριέρας της είναι ανοιχτό. Κοιτάζει μέσα, μεταφέρεται πίσω στον χρόνο και ανακαλύπτει κάτι για την μητέρα του που δεν γνώριζε.
Διαβάστε το αρχικά γράμμα:
“Τα ορθοπεδικά είδη στήριξης της μητέρας μου
Ο πατέρας μου αρρώστησε το 2000 και σταδιακά έχασε την ικανότητα να κινείται. Η μητέρα μου ανέλαβε να τον κουβαλάει πάνω και κάτω στις σκάλες. Δεν ήταν πολύ πιο βαρύς από εκείνη. Όταν επέστρεφα για να τους επισκεφτώ, πρόσφερα βοήθεια, αλλά κάθε φορά γελούσε και έλεγε, “Είναι εντάξει, είναι εντάξει, δεν θέλω να σε πονέσει η πλάτη σου”.
Μετά έβαζε τον πατέρα μου στον ώμο με έναν αέρα άνεσης και ανεβοκατέβαινε τη σκάλα. Μία μέρα, αφού είχε αφήσει τον πατέρα μου σε ένα κέντρο φύλαξης και είχε πάει για ψώνια, ένα φορτηγό αγνόησε το φανάρι, έστριψε αριστερά και χτύπησε την μητέρα μου σκοτώνοντάς την.
Το πρωινό εκείνο την είχα πάρει τηλέφωνο ως συνήθως για να ρωτήσω τι έκανε ο πατέρας μου. Μου είχε πει απλά ότι όλα ήταν όπως συνήθως. Την ρώτησα, “Πονάς στο σώμα; Μην το παρακάνεις.” Η μητέρα μου γέλασε και είπε, “Είμαι εντάξει, είμαι εντάξει, δεν με πονούσε ποτέ ο ώμος στην ζωή μου, θα είμαι μια χαρά.” Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Τρεις ώρες αργότερα, πέθανε στο νοσοκομείο πριν προλάβω να πάω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως είχα να πω στον πατέρα μου ότι είχε πεθάνει, αλλά και την θλίψη και την στεναχώρια που ένιωσα από τους κοντινούς της ανθρώπους. Όταν τελείωσε η κηδεία, άνοιξα ένα από τα συρτάρια της συρταριέρας της μητέρας μου και βρήκα διάφορα ορθοπεδικά είδη στήριξης. Ήταν τόσα πολλά, που το συρτάρι σχεδόν ξεχείλιζε.
Με τα χέρια να κρατάνε το συρτάρι, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Σκέφτηκα τον πόνο που πρέπει να είχε περάσει και ένιωσα να με διαπερνά μια αίσθηση ντροπής και να μπαίνει στα κόκαλα μου. Δεν μπορούσα να κλείσω καν το συρτάρι. Συνειδητοποίησα ότι τα λόγια της, “Είμαι εντάξει, είναι εντάξει, δεν με πονούσε ποτέ ο ώμος στην ζωή μου, θα είμαι μια χαρά.”, ήταν ψέματα. Μου το είπε για να μην ανησυχώ. Κουβαλούσε τον πατέρα μου πάνω κάτω στην σκάλα, ζώντας με πόνους στα γόνατα και τους ώμους.
Δεν είχα προσπαθήσει ποτέ να καταλάβω την κατάσταση της και πίστευα τυφλά τα λόγια της ότι ήταν εντάξει. Στην πραγματικότητα, ίσως ήξερα και αφού ήμουν ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας και ζούσα μακριά, ίσως ένιωθα ανακουφισμένος κάθε φορά που η μητέρα μου έλεγε, “Είναι εντάξει, είναι εντάξει”, λέγοντας μου ότι δεν υπήρχε τίποτα να κάνω για να βοηθήσω.
Όταν την δω στον παράδεισο, θα ήθελα να της κάνω πολλά μασάζ στους ώμους και να κάνω πλάκα για τότε που βρήκα τα ορθοπεδικά είδη στο συρτάρι της. Σ’ευχαριστώ, μαμά. Σ’ευχαριστώ τόσο πολύ.”
Πολλοί από εμάς έχουμε ένα ξεχωριστό άτομο στις ζωές μας – κάποιον που μπορεί να μην είναι πλέον μαζί μας. Κάποιον που είναι ή ήταν, πάντα στο πλευρό μας, πάντα νοιαζόταν, φαινόταν δυνατός και αιώνια υποστηρικτικός. Είναι κρίμα που πολλοί δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε πόσα μας έχουν δώσει μέχρι που φεύγουν. Και αυτό το βίντεο συνοψίζει αυτή την χαμένη ευκαιρία.
Ίσως είναι ένα σκούντημα για να αδράξουμε την ευκαιρία και να εκφράσουμε την εκτίμηση μας!
