Η θρυλικότερη σκηνή στον κινηματογράφο που τρομοκράτησε την πρωταγωνίστρια και προκάλεσε σοκ στους θεατές

είναι αναμφίβολα μία από αυτές. Η υπόθεση φαινομενικά ακολουθεί την Μάριον Κρέιν, μια κοπέλα που έκλεψε 40 χιλιάδες δολάρια και στην προσπάθειά της να ξεφύγει, διανυκτερεύει στο μοτέλ «Μπέιτς». Εκεί την υποδέχεται ο Νόρμαν Μπέιτς, ο ιδιοκτήτης και διαχειριστής του ξενοδοχείου. Λίγο αργότερα, η Κρέιν δολοφονείται άγρια ενώ κάνει μπάνιο. Ως δράστης φαίνεται μια γυναικεία φιγούρα, η μητέρα του Νόρμαν. Στη συνέχεια, θα αποδειχθεί ότι ο δολοφόνος ήταν ο ίδιος ο Νόρμαν Μπέιτς που είχε αναπτύξει μία διπλή προσωπικότητα και «μεταμορφωνόταν» στην μητέρα του, την οποία είχε δολοφονήσει….

Η υπόθεση και κυρίως το ανατρεπτικό τέλος, προκάλεσε τεράστιο σοκ στους θεατές. Η Τζέντ Λι, που «πρωταγωνιστεί» στη σκηνή, ήταν και το μεγάλο αστέρι της ταινίας. Ήταν η πιο διάσημη ηθοποιός και πάνω της στηρίχτηκε το πρώτο μισάωρο της υπόθεσης. Πριν παρακολουθήσει κάποιος την ταινία ήταν σίγουρος ότι αυτή ήταν η πρωταγωνίστρια σε όλη τη διάρκεια του έργου και οι θεατές δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δολοφονήθηκε λίγο μετά την αρχή της ταινίας. Για να κρατήσει κρυφό το τέλος, ο Χίτσκοκ είχε διαρρεύσει ψεύτικες πληροφορίες στον Τύπο, ότι έκανε οντισιόν για την ηθοποιό που θα υποδυόταν τη μητέρα του Μπέιτς. Στο σετ υπήρχε πάντα μία καρέκλα με το όνομα «Κυρία Μπέιτς», όπου υποτίθεται ότι καθόταν η ηθοποιός. Μία άλλη απαίτησή του ήταν να μην επιτρέπεται η είσοδος στην κινηματογραφική αίθουσα μετά την έναρξη της ταινίας. Κανείς δεν μπορούσε να μπει, αν δεν είχε προλάβει την αρχή και κυκλοφόρησε ακόμα και αφίσα της ταινίας, με τον Χίτσκοκ να κοιτά το ρολόι του και να κουνά απειλητικά το δάχτυλό του….

Η «φλέβα» της Τζάνετ Λι Η σκηνή γυρίστηκε από τις 17 Δεκεμβρίου 1959 μέχρι και τις 23 του μήνα. Στη μεγάλη οθόνη διήρκησε μόλις 3 λεπτά. Χρειάστηκαν 77 διαφορετικές γωνίες λήψεις, για να επιτευχθούν τα 50 γρήγορα κοψίματα στο μοντάζ, που έδωσαν τόση ένταση. Για το αίμα που λερώνει την μπανιέρα χρησιμοποιήθηκε σιρόπι σοκολάτας. Ήταν τέτοιος ο τρόμος των θεατών, που πολλοί ορκίζονταν ότι είχαν δει το κόκκινο χρώμα του αίματος, αν και η ταινία ήταν ασπρόμαυρη. Ένας απ” τους παράγοντες που ενέτειναν την έκπληξη και τον φόβο ήταν η μουσική, η οποία ήταν δημιουργία του συνθέτη Μπέρναρντ Χέρμαν. Ο Χίτσκοκ αρχικά δεν ήθελε να βάλει καθόλου ήχο, αλλά άλλαξε γνώμη, όταν ο Χέρμαν πρόσθεσε κρυφά τη μουσική και του έδειξε το ολοκληρωμένο βίντεο….