Δεν έχω λεφτά για να σπουδάσω την αριστούχο κόρη μου!

Ο άντρας μου είναι οδηγός σε μια μεταφορική εταιρεία και εγώ εργάζομαι σε έναν φούρνο. Δεν μπορώ να πω ότι έχουμε οικονομική άνεση αλλά τα βγάζουμε πέρα κουτσά-στραβά. Η κόρη μου η μεγάλη, ανέκαθεν υπήρξε καλή μαθήτρια, για αυτό και δεν φοβηθήκαμε ποτέ για την επιτυχία της στις πανελλήνιες εξετάσεις .
Όταν ήταν δευτέρα λυκείου δεν μπορέσαμε να την στείλουμε στο φροντιστήριο για πρόσθετη βοήθεια , όπως συνηθίζεται σε όλα τα παιδιά του Λυκείου, αλλά της έκανε μια στο τόσο μάθημα μια οικογενειακή φίλη, φιλόλογος.
Η πορεία της Άννας πάντα σταθερή και ανοδική και οι έλεγχοι κάθε τρίμηνο έρχονταν να επιβεβαιώσουν τις ελπίδες και τις υψηλές προσδοκίες μας…
Πέρυσι 3η Λυκείου. Έφτασε η χρονιά των πανελληνίων. Τα οικονομικά μας σε άσχημη κατάσταση πλέον και μετά από πολλούς κόπους και θυσίες καταφέραμε Δεκέμβριο μήνα να την στείλουμε σε ένα φροντιστήριο για να παρακολουθήσει τα 3 από τα μαθήματα που θα έδινε στις εξετάσεις. Το κορίτσι μας δεν μας απογοήτευε, αρκούταν στα λίγα, στην λίγη βοήθεια, κατανοούσε το οικονομικό μας πρόβλημα και προσπαθούσε εις διπλούν για να μας βγάλει ασπροπρόσωπους, χωρίς να παραπονεθεί στιγμή.
Στόχος μας ήταν η Νομική Αθηνών και ύστερα τα παιδαγωγικά και όλα τα υπόλοιπα τμήματα. Όνειρο ζωής της Άννας να γίνει δικηγόρος, για αυτό πάλευε άλλωστε και διάβαζε μανιωδώς. Οι βάσεις ανακοινώνονται. 18, 450 μόρια.
Το κορίτσι μας είχε αριστεύσει, δεν μας απογοήτευσε για άλλη μια φορά. Υπό άλλες συνθήκες όλοι θα ήταν περήφανοι και ευχαριστημένοι! Αλλά … (πάντα υπάρχει ένα αλλά… ) οι βάσεις είναι υψηλές και τα μόρια αυτά αρκούν για Νομική Κομοτηνής και όχι Αθήνας. Στην Αθήνα δεν περνάει Νομική , μόνο Φιλοσοφική .

Το κλάμα της και η στεναχώρια της ανείπωτα. Ήξερε και ξέρει πως δεν μπορούμε να την στείλουμε εκτός Αθήνας για σπουδές. Βλέπει το όνειρο της να ναυαγεί προτού προλάβει να το ζήσει. Δύο μέρες κλείστηκε στο δωμάτιο της και δεν έτρωγε. Έκλαιγε όλη μέρα κατηγορώντας τον εαυτό της, εμάς, την τύχη της που δεν μπορεί να σπουδάσει αυτό που θέλει. Ένιωθε εντελώς απογοητευμένη και αποτυχημένη.
Πέρασαν τρεις εβδομάδες, ακόμα δεν το έχει ξεπεράσει. Αυτός ο πόνος που βιώνει το παιδί μου άθελα του , άθελα μου, είναι μαχαίρι κατευθείαν στην καρδιά μου.
Τρελαίνομαι στην ιδέα ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για να την βοηθήσω. Αρρωσταίνω όταν σκέφτομαι πόσο κόπιασε και πόσο προσπάθησε για να μας κάνει περήφανους και πως εμείς δεν μπορούμε να της το ανταποδώσουμε. Μακάρι να μπορούσα να τη στηρίξω οικονομικά και να τη δω να κυνηγάει το όνειρο της .
Τι δε θα έδινα για να την δω να χαμογελάει ξανά και να νιώθει περηφάνια για τον εαυτό της.
Η μόνη ελπίδα μου τώρα, που το ψάχνω διαδικαστικά στο Υπουργείο Παιδείας, είναι μήπως τη στείλω στην Κομοτηνή για εγγραφή στη Νομική και την φέρω πίσω στη Νομική Αθηνών με μεταγραφή , λόγω χαμηλού εισοδήματος .
Εύχομαι να τα καταφέρω, να πάνε όλα καλά και καμιά μάνα να μην βρεθεί στη θέση μου ποτέ .