«Γράμμα στο πρώτο μου παιδί: Μου λείπεις»

Αυτό που αλλάζει, όμως, είναι ένα μικρό αίσθημα απώλειας που αναπόφευκτα θα νιώσει για εκείνο. Για τον άπειρο χρόνο που είχε μαζί του και πλέον δεν έχει πια και για την διαρκή της φροντίδα, η οποία πλέον μεταφέρεται στο μέλος της οικογένειας που την έχει περισσότερο ανάγκη. Η μαμά-blogger Sarabeth Stone γράφει ένα πολύ συγκινητικό γράμμα στο πρώτο της παιδί και του ανοίγει την καρδιά της…
«Μου λείπεις. Μου λείπουμε εμείς, εσύ κι εγώ. Οι μέρες που παίζαμε οι δυο μας ασταμάτητα αυτοκινητάκια και φορτηγά. Ζωγραφίζαμε, βάζαμε ραδιόφωνο και χορεύαμε στο σαλόνι, χοροπηδούσαμε σαν τρελοί. Καθόμασταν αγκαλιά στην πολυθρόνα και διαβάζαμε βιβλία πριν κοιμηθείς και συνέχεια γελάγαμε μέσα στη μέρα.
Μου λείπει να πηγαίνουμε μαζί βόλτες ή στα μαγαζιά. Να σε έχω στο πίσω κάθισμα, να τραγουδάς ή να λες μεγαλόφωνα τις ιστορίες σου από τον παιδικό σταθμό.
Μου λείπει το να μπορείς να κάνεις φασαρία στο σπίτι όποτε θες. Τώρα συνέχεια ακούς «Κάνε ησυχία! Ο αδερφός σου προσπαθεί να κοιμηθεί!». Δεν μπορείς να χοροπηδήσεις στο σαλόνι ή να γελάσεις τόσο δυνατό όσο παλιά. Δεν μπορείς να ουρλιάξεις «Μαμάάάά» κάθε φορά που θα βγω από το οπτικό σου πεδίο. Κατάλαβέ με: Θέλω τόσο απελπισμένα να μάθω στο μωρό να κοιμάται…
Αντί για γέλια, τώρα έχεις «Να σκέφτεσαι τους άλλους. Σώπα!».
Σου λέω τόσο συχνά να κάνεις ησυχία, παιδάκι μου γλυκό, και σε παραμερίζω προκειμένου να τρέξω να καλύψω τις ανάγκες του αδερφού σου που με χρειάζεται κάθε λίγο και λιγάκι. Ούτε μια αγκαλιά δεν σε παίρνω πια. Οι ήσυχες ώρες μας μαζί είναι απειροελάχιστες, γιατί εσύ θέλεις να κάνεις φασαρία! Αυτός είναι ο δικός σου τρόπος να κερδίσεις την προσοχή. Συνήθως το κάνεις ακριβώς τις ώρες που δεν πρέπει, όμως αυτός είναι ο τρόπος σου για να με βρεις.
Όταν πας στο κρεβάτι σου κι εγώ κατευθύνομαι στο γραφείο μου και πέφτω πάνω σε κάποιο παιχνίδι σου, μου λείπεις. Πάντα μου έλειπες όταν κοιμόσουν (παρόλο που χαίρομαι που επιτέλους κοιμάσαι κανονικά, όλο το βράδυ), αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Είναι ένα συναίσθημα που μεταφράζεται σε «δεν σε ευχαριστήθηκα αρκετά σήμερα». Η καρδιά μου πονάει.

Τώρα είσαι το ένα από τα δύο. Και το άλλο είναι ακόμα πολύ μικρό για να μην καταλήγει να με έχει περισσότερο.

Φυσικά, θέλω να κάθομαι και μαζί του. Να διασκεδάζω με τα μπαμπαλίσματά του, τα γελάκια του και το καθηλωτικό του βλέμμα που μερικές φορές νιώθω ότι μου λέει «σ’αγαπώ, μαμά». Τα πλάγια χαμόγελα και τα τόσο συγκεντρωμένα και μεγάλα μάτια, γεννούν μια αγάπη καινούργια, έχουν μια έκφραση τόσο βαθιά που με αναγκάζει να σταματήσω, να πάρω βαθιά ανάσα και να τον κοιτάξω με την ίδια προσήλωση.
Σας αγαπώ και τους δύο με την πιο βαθιά αγάπη που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει.
Αλλά μου λείπεις. Παλιά ήσουν μόνο εσύ, το πρώτο μου.
Μου λείπει να έρχομαι να σε βοηθήσω ότι είσαι λυπημένος ή άρρωστος ή όταν πέφτεις. Θέλω να τρέξω να σε σηκώσω, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου και να σε κάνω σβούρες όπως κάναμε παλιά. Να χώνεις το πρόσωπό σου στον λαιμό μου και να κλαις όταν κάτι έχει πάει στραβά. Μου λείπει να είμαι η μόνη στην οποία μπορούσες πάντα να στραφείς.
Τις περισσότερες μέρες νιώθω ότι δεν έχω αρκετό χρόνο για κανέναν από τους δυο σας. Θέλω να αγαπώ όπως παλιά, με όλη μου την προσήλωση. Αλλά έχετε τόσο πολύ ανάγκη την αγάπη μου, τόσο συχνά, που αναρωτιέμαι αν σας φτάνει.
Πιθανότατα όλες οι μαμάδες με περισσότερα του ενός παιδιά ελπίζουν σε ένα πιο εύκολο μέλλον, στο οποίο θα έχουν περισσότερο χρόνο να δώσουν στο κάθε ένα. Μέχρι να έρθει αυτό το μέλλον, πρέπει να αρχίσω να αναγνωρίζω ότι ο καθένας σας είναι μοναδικός και χρειάζεται τον αποκλειστικό του χρόνο μαζί μου, τον οποίον θα δίνω όσο μπορώ.
Προς το παρόν, πρέπει να βρω ό,τι απομένει από εμένα για να το μοιράζω δίκαια και στους δυο σας.
Αλλά συνεχίζω να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα νιώσω ότι σας δίνω αρκετά. Ελπίζω όταν θα είστε και οι δύο μεγάλα και πιο ανεξάρτητα παιδιά να νιώσω ότι σας έχω καλύψει και τους δύο επαρκώς με την αγάπη μου, τον χρόνο μου και την προσοχή μου. Μέχρι τότε, μου λείπεις. Μου λείπω εγώ. Μου λείπουμε και οι δύο.»