nataleme.gr Εδώ θα τα λέμε όλα! 
Έχει υπολογιστεί, ότι αφιερώνει 15.834 ώρες της ζωής της στην ανατροφή και την φροντίδα των παιδιών της και ότι θα χρειαστεί να θυσιάσει 11.038 ώρες απ’ τη ζωή της καθαρίζοντας, τακτοποιώντας, επιδιορθώνοντας και τρίβοντας.
Μπορούμε να γράψουμε κι άλλα, όμως θα σταματήσουμε εδώ γιατί νομίζουμε πως γίναμε σαφείς.
Οι μαμάδες δεν θα έπρεπε απλώς να πληρώνονται για τις αναντικατάστατες υπηρεσίες τους. Θα έπρεπε να πληρώνονται υπερωρίες –γιατί δουλεύουν πολύ, πολύ περισσότερο από το καθιερωμένο (λέμε τώρα) οκτάωρο.
Γιατί η μαμά δεν μαγειρεύει απλώς για όλη την οικογένεια (με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει: πλύσιμο πιάτων, τρίψιμο κατσαρόλας, κατασπατάληση πολλής φαιάς ουσίας για να παρθεί η απόφαση «τι μαγειρεύουν αύριο;» κ.ο.κ.). Είναι εκεί για να καθαρίσει ένα φρουτάκι, να φτιάξει ένα τοστ, παρά το ότι έχει μόλις καθίσει στον καναπέ, να στύψει μια πορτοκαλάδα, να φτιάξει στα γρήγορα ένα κέηκ, να τηγανίσει κανένα κεφτεδάκι για την εκδρομη κ.λπ., κ.λπ..
Γιατί ενώ όλοι έχουν κοιμηθεί, η μαμά βάζει ένα τελευταίο πλυντήριο στα γρήγορα.
Γιατί ενώ όλοι έχουν κοιμηθεί, η μαμά προγραμματίζει πώς θα οργανώσει το αυριανό χάος (τι θα μαγειρέψει/ τι θα φορέσουν τα παιδιά/ θα προλάβει να πάει super market;/ οι λογαριασμοί πληρώθηκαν ή θα μας κόψουν το ρεύμα;).
Γιατί ενώ όλοι κοιμούνται, εκείνη πάει να φέρει νερό/ να θηλάσει/ να παρηγορήσει/ να σκεπάσει το μωρό που κλαίει.
Γιατί έχει τρέξει στο Παίδων στις 3 τα ξημερώματα, επειδή το βήχας του παιδιού δεν σταματούσε με τίποτα.
Γιατί έχει φιλοξενήσει, φροντίσει, ταΐσει και κοιμίσει πολλά περισσότερα παιδιά από το δικό της.
Γιατί ποτέ δεν καταφέρνει να κοιμηθεί ένα πλήρες οκτάωρο –ούτε το Σαββατοκύριακο.
Και, μιας και μιλάμε για Σαββατοκύριακα, να σημειώσουμε ότι η μέση μαμά δεν ξέρει τι σημαίνει «Σαββατοκύριακο» (διπλάσιο μεροκάματο για κάθε εργάσιμη Κυριακή, παρακαλώ).
Γιατί τα Σαββατοκύριακα, έχει να πάει σε τριάντα δύο παιδικά πάρτι, δυο οικογενειακές (και βαρετές) συναθροίσεις. Και στη λαϊκή. Και στο super market. Και στο βιβλιοπωλείο για τα σχολικά των παιδιών. Και στον οδοντίατρο.
Γιατί οι μάχες του τύπου «βάλε τα παπούτσια σου», «σβήσε το φως, ώρα για ύπνο», «έλα να κάνουμε μπάνιο», «μη χτυπάς τον αδερφό σου στο κεφάλι», «όχι, ΔΕΝ τρώμε το φαγητό του σκύλου» κ.ο.κ. είναι διαρκείς και δεν γνωρίζουν από ωράρια και τέτοια πολιτισμένα.
Γιατί ζουν σε συνθήκες απόλυτης φασαρίας.
Γιατί ζουν σε συνθήκες απόλυτου πανικού τον οποίο οι ίδιες διαχειρίζονται.
Γιατί τακτοποιούν το σπίτι, γυρίζουν για τρία δευτερόλεπτα το κεφάλι τους κάπου αλλού και το σαλόνι είναι και πάλι βομβαρδισμένο.
Γιατί σίγουρα, κάπως, κάποτε χρειάστηκε να περάσουν ολόκληρο το βράδυ στο προσκεφάλι του παιδιού τους που είχε πυρετό ή εφιάλτες ή ταραγμένο στομαχάκι.
Γιατί έχουν τα πιο απαιτητικά αφεντικά του κόσμου, που δεν δίνουν ποτέ μα ποτέ ρεπό!
