Ο δικός της άντρας ήταν πάντα εκεί, δίπλα της με κάθε τρόπο, χωρίς αστερίσκους και σκοτεινά σημεία.
Δεν είχε λόγους, ούτε καν τις πιο απειροελάχιστες ενδείξεις, για να ανησυχεί, αλλά πάντα την έτρωγε αυτό το θέμα με τη βέρα, που ο άντρας της την έβγαλε από το δάχτυλό του την επόμενη κιόλας μέρα του γάμου τους και δεν την ξαναφόρεσε ποτέ.

Εκείνο το βράδυ και με αφορμή άλλο ένα σκάνδαλο συζυγικής απιστίας που τίναξε στον αέρα ένα φιλικό τους ζευγάρι, δεν άντεξε.
Γύρισε τον κοίταξε και με ύφος αυστηρό και ενοχλημένο τον ρώτησε: «Εσύ μπορείς να μου πεις γιατί δεν φοράς τη βέρα σου;».
Ο άντρας της την κοίταξε με τρυφερότητα.
Δεν απάντησε τίποτα εκείνη τη στιγμή, μόνο της χαμογέλασε και την τράβηξε απαλά στην αγκαλιά του.
Την επόμενη μέρα το πρωί, αυτός είχε φύγει πολύ νωρίς για τη δουλειά.
Και αυτή, βρήκε ένα γράμμα στο τραπέζι της κουζίνας:

«Δεν φοράω τη βέρα μου για να θυμάμαι ότι δεν είσαι δεδομένη.
Είμαστε παντρεμένοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε παγιδευμένοι σε μια συμβίωση χωρίς όρους.
Σε παντρεύτηκα, αλλά δεν είσαι ο δεμένος γαϊδαρός μου. Είμαι ο άντρας σου, αλλά όχι ο δεσμώτης σου.
Αν δεν σου δίνω κάθε μέρα την ψυχή μου, θα σε χάσω. Κι αν καταλήξεις να μένεις μαζί μου από ανάγκη, από φόβο, από συνήθεια, από αδυναμία, δεν θα είσαι το κορίτσι που αγάπησα. Θα είσαι κάτι άλλο, κρύο, που θα παγώσει κι εμένα.
Δεν φοράω τη βέρα μου, για να ξυπνάω κάθε πρωί και να σκέφτομαι ότι θα σε κρατήσω κοντά μου μόνο αν με θέλεις περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον άντρα.
Για να θυμάμαι ότι πρέπει να είμαι, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ο καλύτερος.
Σ’ αγαπώ, γι’ αυτό θα κάνω ό,τι μπορώ για να είμαι στα μάτια σου ο πιο ελκυστικός. Η απόλυτη επιλογή σου.
Για να συνεχίσεις να με αγαπάς. Και η αγάπη σου να τροφοδοτεί τη δική μου.
Θέλω να με κοιτάς και να με θέλεις όπως την πρώτη μέρα που με γνώρισες. Ήμουν καλός την πρώτη μέρα, αλλά τη δεύτερη προσπάθησα να είμαι καλύτερος. Την τρίτη ακόμα καλύτερος. Τη χιλιοστή, χίλιες φορές καλύτερος.

Αν έκρυβα το πρόσωπο μου με μια μάσκα για να μην με αναγνωρίσεις και στεκόμουν γυμνός μπροστά σου ανάμεσα σε εκατό άλλους, εμένα να διάλεγες πάλι.
Κάθε φορά που σ’ αγγίζω, να ανατριχιάζεις. Κάθε φορά που σε αγκαλιάζω, να χτυπάει η καρδιά σου από επιθυμία.
Όσο κόπο κι αν θέλει να έχω το σώμα που είχα όταν με γνώρισες, θα το κάνω. Γιατί μ’ αυτό σ’ αγκαλιάζω. Αυτή είναι η γέφυρα που με ενώνει με την ψυχή σου.
Κάθε μέρα, κάθε φορά που πρόκειται να σε συναντήσω, σε πλησιάζω όπως τότε, στο πρώτο μας ραντεβού: ένα δροσερό ντους, καθαρά ρούχα, το βλέμμα και το χαμόγελο που εκφράζει την υπέρτατη ευτυχία που νιώθω έχοντας δίπλα μου την πιο γοητευτική γυναίκα του κόσμου.
Όσο είμαστε μαζί, δεν θα φορέσω ποτέ τη βέρα μου.
Μόνο όταν θα νιώσω ότι πλησιάζει η έσχατη ώρα, το τέλος του δρόμου, μόνο τότε θα τη φορέσω.
Να κρατήσω από εσένα αυτό το μικρό χρυσαφένιο αγκάλιασμα που γράφει το όνομά σου.
Ούτε ο θάνατος να μη μας χωρίσει…».
Λένε ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Μάλλον όμως τον σκοτώνει ο ανάξιος εραστής ή η ανάξια ερωμένη.
Που θα τον σκότωναν έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι εκτός γάμου.