Αργούσε λίγο. Τον παρακολουθούσα να προσπαθεί να ανοίξει έναν φάκελο, κρατώντας το με τα δόντια του και να χρησιμοποιεί ένα λειτουργικό χέρι. Δεν ήμουν σίγουρος τι να κάνω, αν έπρεπε να προσφέρω βοήθεια, και έτσι κράτησα απόσταση.
Πήγε στο ταμείο και χρειάστηκε να περάσει ένα λεπτό για να βγάλει την κάρτα πόντων και να πληρώσει το εισιτήριο. Η γυναίκα πίσω μου άρχισε να κάνει δυνατές παρατηρήσεις πως «σε τέτοια άτομα δεν πρέπει να επιτρέπεται να πηγαίνουν σινεμά».
Εξαγριώθηκα. Ήταν ένα είδος θυμού που δεν είχα ξαναβιώσει. Αρχικά δεν ήξερα τι να κάνω. Είπε κάτι ακόμα και ο άντρας στο αναπηρικό καροτσάκι δεν μίλησε. Εκείνη τη στιγμή γύρισα και της είπα, «Πρέπει όλοι να νιώθουμε τυχεροί που στεκόμαστε στα πόδια μας σε αυτή την ουρά. Κράτα τις άσχημες σκέψεις σου για τον εαυτό σου.»
Η γυναίκα έμοιαζε σοκαρισμένη και σταμάτησε να μιλάει.
Ένα λεπτό αργότερα, ήρθε η σειρά μου για το ταμείο. Η ταμίας μου είπε ότι μπορούσα να πάω σε όποια προβολή ήθελα, ότι ο κύριος μπροστά μου πλήρωσε για μένα και είπε «ευχαριστώ».
Δε το έκανα για να λάβω ανταπόδοση, το έκανα επειδή μερικές φορές ο κόσμος γίνεται θρασύς, και σε κανέναν δεν αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά. Ευχαριστώ για το εισιτήριο πάντως! Μοιραστείτε αυτή την ιστορία, για να δείξετε ότι οι καλόκαρδες πράξεις δεν περνάνε απαρατήρητες.