Και δεν είναι καινούριο σαν φαινόμενο.
Η ομάδα στίβου της Μεγάλης Βρετανίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992.
Γιατί, λοιπόν, δαγκώνουν όλοι οι Ολυμπιονίκες τα μετάλλια τους λες και είναι μπιφτέκια;
Η απάντηση είναι ότι τους αναγκάζουν οι φωτογράφοι.
“Οι φωτογράφοι έχουν πάθει εμμονή μ’αυτό”, είπε ο David Wallechinsky, πρόεδρος της Διεθνούς Κοινότητας Ιστορικών των Ολυμπιακών Αγώνων, στο CNN. “Νομίζω ότι το βλέπουν σαν εμβληματική λήψη, σαν κάτι που μπορούν πιθανόν να πουλήσουν. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που οι αθλητές θα έκαναν από μόνοι τους.”
Γιατί οι φωτογραφίες των Ολυμπιονικών που στέκονται και απλά χαμογελάνε δεν είναι ποτέ αρκετές.
Και φυσικά, σύμφωνα με την ιστορία, ένας τρόπος να καταλάβεις αν ο χρυσός είναι αυθεντικός είναι να τον δαγκώσεις.
Τα δόντια θα αφήσουν σημάδι στον χρυσό αν είναι αυθεντικός.
(Μυστικό: Τα χρυσά μετάλλια είναι φτιαγμένα κυρίως από ασήμι.)
Τα χρυσά μετάλλια του Ρίο, όπως και όλα τα χρυσά από το 1912, δεν είναι φτιαγμένα αποκλειστικά από χρυσό. (Φέτος περιέχουν μόλις 1,2% χρυσό.)
Ωστόσο, το δάγκωμα των μεταλλίων είναι επικίνδυνο. Το 2010, ο Γερμανός David Moeller (αριστερά) έσπασε το δόντι του δαγκώνοντας το αργυρό του μετάλλιο μπροστά στους φωτογράφους.
Ναι, είναι αρκετά παράξενη παράδοση.
Μερικοί Ολυμπιονίκες επιλέγουν απλά να φιλάνε τα μετάλλια τους.
Χωρίς αυτή την παράδοση όμως δεν θα βλέπαμε ποτέ τα προστατευτικά που φορούσε στα δόντια του ο Ryan Lochte το 2010.
Τώρα χρειαζόμαστε μια φωτογραφία κάποιου να δαγκώνει το αγαλματίδιο του Ρίο.