Από τότε ζω με τη μητέρα μου και το φίλο της, τον οποίο γνώρισε, όταν εγώ και η αδερφή μου ήμασταν 10 και 12 ετών.
Η αδερφή μου τώρα ζει με το φίλο της και έχουν κάνει και ένα παιδάκι.
Συμμετέχω στα έξοδα του σπιτιού και μάλιστα πληρώνω ενοίκιο στη μητέρα μου για το δωμάτιό μου κι ας είναι δικό μας το σπίτι. Όλα μου τα έξοδα τα καλύπτω μόνος μου εδώ και χρόνια. Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν κάνω καταχρήσεις και η μητέρα μου δεν χρειάστηκε ποτέ να ξοδέψει δραχμή για μένα. Της είμαι όμως, πάντα ευγνώμων για το γεγονός, ότι έχουμε ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας.

Πρόσφατα, η μητέρα μου πέταξε τη βόμβα, ότι αποφάσισε να πουλήσει το σπίτι και σε 5 μήνες το πολύ πρέπει να έχω βρει άλλο. Μου είπε επίσης, ότι δεν είμαι ευπρόσδεκτος στο νέο σπίτι, που θα μείνει με το φίλο της. Στην περιοχή, που ζούμε τα ενοίκια είναι πάρα πολύ υψηλά. Δουλεύω διπλή βάρδια, για να τα βγάλω πέρα, αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω.

Πήγα στην τράπεζα να ζητήσω δάνειο, αλλά με ενημέρωσαν, ότι χωρίς εγγυητή δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Φοβάμαι, μη μείνω στο δρόμο.
Δεν έχω κοντινούς συγγενείς ή φίλους, για να στηριχτώ πάνω τους, ούτε η σχέση με την αδερφή μου είναι ιδιαίτερα στενή, για να της ζητήσω βοήθεια. Δεν ξέρω, τί να κάνω.
Ανδρέας